خصوصی
با سلام و عرض ارادت
استاد جان.در مصراع دوم بیت زیر :
گذر از کوچه‌­های عشقبازی می‌­کنم هروقت
کند بازیچه‌­ی خود، طفلی، عقلِ زایل ما را!
به نظرم رسید بفرمایید:
کند بازیچه طفلی عقل گرد زایل مارا!
عقل گرد که معرف حضورتان هست!! با توجه به توپ بازی کودکان در کوی و برزن گمانم این وجه مناسب باشد.ضمنا حرف ع از عقلی هم ملفوظ تر است....الامر الیکم والسلام علیکم.

درود بر شاعر گرامی
شاعر حس و حال عالی
و لحظه های متعالی
که زد بر سینه ما تیر زهر آگین؟چه می پرسی!
خود ای غم خوب می دانی نشان قاتل ما را

بسازد نرمْ‌­بادی کارِ شمعِ محفل ما را

درود استاد

به به
درود بر شما

درود استاد معظم عالیست

درود برشما و شعرزیبایتان