به مانند رج های گلدار این  قالی ام

که هفت رفت و در، این چهل سالی ام
 

خدارا خدارا  مرا پوزشی در طلب

به هنگام رکعت  فزون حالی ام


مرا بندگی بایدش از کنون تا عدم
چوآب کوفتن در این هاون خالی ام


به تمثال آن  کارشالی، زبی آبی ام
که شرمنده من  در نشاکاری شالی ام


به هنگام توبه زبان الکن است
دراین بارگاه  رودابه را زالی ام


ز فکرسه پنج روز رفته عمرم به باد
سرم رو به پایین به گل مالی ام


زمیزان سنجش به اعمال خود
به مصداق حافظ زدم فالی ام


توکل به حمد و احد باز کردم کتاب
نفیرم درآمد خدا ، در بد احوالیم