جبین پُر ترَک، دل جوان ، دست پیر

عصایت نشان از دل دستگیر

 

و روزی فلک قامتت خم نمود

ولی هیچ وقت خنده ات نیست دیر

پدر، روزگاری جهانم بُدی
به رویت نگردیده ام از تو سیر

و مادر تو را یاد دارم زعهد صغر
ز تو نوش جان کرده ام سیر شیر

کلامت مرا مصلحت بوده است
مرا افتخارم بُود کرده ای همچو شیر

تو طومار عشقی، به تقویم جان
و قاموس تکرار کرده مرداد و تیر

به تحصیل و ترفیع من سوختی
که از هرکس وناکسی نی شوم زیر زیر

و مادر تویی آیه در هر قسم
تو گویی بمان مانم و ورنه میر

به طاق ترک های خشکیده ات
فشانم به پایت جواهر نه لیر

تو را سالمندی ننامم که چون گوهری
از ابریشم و قیمتی تر ز جیر

و معصوم تو تجربت یافته 
که بوم زمانش شده رنگ قیر

و لالایی اش گردهی با غزل
به خوابش دهی لای دل در حریر