وقتی غزل می خوانمت آشفته حالم می کنی

درحسرت یک زندگی تیری به خالم میکنی

صهبای من در میکده تنها شده با اُنس خود

با غصه ات هردم مرا در قیل و قالم می کنی

گاهی ترحم بر دلم ،گاهی به رغم غصه ام

تاس مرا وارونه ای  بسته به فالم می کنی

از فکر تو درمانده ام جانا به فکرخویش کن

تکلیف آخرسال را  این ماه وسالم می کنی

تصمیم خود درمانده ای آخر چکارش می کنی

داند دلم  آخرسرم  تو شیره مالم می کنی

کارم شده آه و نوا در راه آن عهد و وفا

می سوزد این چشم ترم آب زلالم می کنی

شرح دل پردرد تو خواهم برم هر انجمن

بر قله ی احساسها تو شرح حالم می کنی

آندم حقیقت گویدم یا موعظه پندوخطا

تو می روی بر حاشیه گویا که لالم می کنی

هی دم زدی از عزتت از مردی و از غیرتت

چون قالب خشت سخن تومشت ومالم می کنی

حُسن ختام این سخن؛ گه زنده ای گه مرده ای

این زنده مانی را به حق،  یاد جلالم می کنی!