سلام با واژه واژه ی نوشته ی دردمندانه ی شما همراهم . درود

بگذار بدانم
ته بساط
گوره خری ایستاده
که راه راه می بیند
جهان


سلام و درود عزیز
آموختم
سپاس

استاد بزرگوار! جناب موسوی از نوشته پر درد تان بهره بردم. متین و دردمندانه بود.
سر بلند و پیروز باشید.

جانا سخن از زبان ما می گویی!
دمت گرم وسرت سبزباد!

سلام استاد

پای مطلبتان را امضا زدم چون واقعا خوشم آمد

فقط در شعر این مسائل وجود ندارد بلکه در بسیاری از سطوح متاسفانه شاهد این اتفاقات هستیم که انشا الله مرتفع گردد

بر قرار و بر مدار
یا علی

سلام استاد

نمیدانم چرا به یاد این بیت افتادم که :

« ای ساربان ، آهسته ران ! کآرام جانم می رود
وآن دل که با خود داشتم ، با دلستانم می رود »

جریان کاست ها و نجس ها را تقریبا" هیچ دانشجوی جامعه شناسی نیست که نداند ؛ و بحث کاست ها یکی از مباحث اساسی دروس علوم سیاسی یا در واقع حقوق سیاسی هم هست .

نشنیده ام که هندی ها و حکومت هندوستان بخواهند این حقیقت بارز را پنهان کنند . هم سلطان محمود غزنوی و هم نادر شاه افشار از این نقطه ی ضعف جامعه هند بهره برده اند و مردم هند را به سوی اسلام سوق داده اند و حتی مهاجرین زرتشتی ایرانی به هند که حال « پارسیان » خوانده می شوند به مدد آنان شتافته اند .

ما مایه های افتخار بسیاری داریم که اگر عمری باشد دوباره برای اظهار نظر خدمت می رسم انشاء الله .

درود بر شما استاد ارجمند
بسیار زیباست این جستار
و حقیقتی است انکار ناشدنی
قلمتان نویسا و پایدار

درود بر شما بزرگوار...
زیبا نوشتید اما کمی با ملاحظه!
ما که تازه اول راهیم از این تبعیض ها و اعمال سلیقه ها به ستوه آمدیم ، چه می کشید شما!!؟
همیشه هستند کسانی که هیچوقت دیده نمی شوند. فقط به این دلیل که جیره خوار گروه اول نیستند...
و چه زیبا دسته بندی فرمودید، و وای بر دسته دوم که کم هم نیستند...
و اما دسته سوم، صاحب نان نمی شوند! اما در نهایت "نام" از آن آنهاست!
زمان بهترین قاضیست و این "حسین منزوی" ها هستند، که با همه انزوا در زمان حیات، در یادها می مانند!
و چه زیبا به یادگار گذاشتند که :
شاعر تو را زین خیل بی دردان کسی نشناخت...
برقرار باشید و در پناه خدا

سلام سید جان
برادر عزیز ما مخلص شما هم هستیم
اگر مطالبتان کنایه ای به این حقیربود بنده گردنم از مو باریکتر است و خدای نخواسته قصد جسارتی در کار نبوده است و هیچ ادعای نیمچه استادی هم نداریم چه رسد به استادی ! فقط و فقط از باب الکلام یجر الکلام چیزهایی گفتیم و قصد تعریض هم به کسی نداشته و نداریم.
دنیا نیارزد آنکه پریشان کنم دلی!
حق یارت سید جان
-----------------------
سلام عزیزدل برادر
مطلب نوشته شده دورنما و کلیت جامعه ی ما و برخی از هنرمندان از گروه های مختلف است و نوعی "آسیب شناسی" با زبان کنایه است !
جواب نقد حضرتعالی را پیشتر از این پیام پر مهرتان نوشته و به بخش نقد فرستاده بودم.چون باید کسی مطالبم را تایپ کند ، تمارض نمی کنم ، اما عارضه ی قلبی فعالیت های جسمی ام را تحلیل داده و زود خسته و آزرده ام می کند.
*
باید عرض کنم :در این بخش و در دفتر شعرم به هیچ و جه قصد اهانت به کسی نداشته و ندارم .
حتی نسبت به برادر عزیز جناب آقای محدثی خراسانی(زیدعزه) هم همیشه احترام قایل بوده ام ، بحث نقد و تحلیل مطالب، بحثی ادبی- علمی است و بحث اشخاص حقیقی - جز معاندین اسلام و انقلاب - بحثی شخصی است که باید توام با احترام متقابل باشد.
شما از بحثی دفاع کرده اید و من هم در همان قسمت جواب داده ام.
اما در این بخش و مطالب شخصی ، بایدعرض کنم: ماهم مخلص عزیز با صفا و وفایی همچون حضرتعالی هستیم .
دم شما گرم !
یا حق

خیلی وقت‌ها «سکوت» بهترین درمان و «فریاد» بدترین درد است!
پس ادامه‌اش را، سکوت می‌کنم. .....

سلام بر همه عزیزان و سروران
جناب آقای موسوی عزیز فدای جد بزرگوارت بشوم
ما در چه عالمیم شما در چه عالمید!
برادر عزیز من خصوصی هم به آقای محدثی پیام گذاشتم که نظر این حقیر را به علت سوء تعبیری که شده است از دفتر خود بردارد و هم به شما خصوصی عرض کردم که اصلا قصد جسارت و نقد نداشتم و پوزش مرا بپذیرید و قصد ادامه مباحثه را نداشتم اما حالا که دیدم کار بیخ پیدا کرده است و بزرگان سایت هم جوابمان کردند و دیگر امیدی به این محتضر نیست چند کلمه جهت رفع سوء تفاهم عرض می کنم و رفع زحمت می کنیم.
اولا کسانی که با من و نوشتار ها و شعرهایم کمی آشنا باشند فکر می کنم ملتفت شده باشند حقیر ملات طنز گفته ها و نوشته هایم کمی زیاد است و اصلا نمی توانم دیپلماتیک و مبادی آداب حرف بزنم با شیر اندرون شد و با جان به در شود. لذا از هم اکنون اگر در بین سخنانم مطالبی را نپسندیدید بدانید قصد سوء ادب نیست و از هفت دولت آزادم.
ثانیا برادر عزیز من اصلا نه خود را منتقد می دانم و نه صاحبنظرو نه دانشمند تا چه رسد به استاد. اگر خودم را شاعر هم بدانم با کلی مسامحه است. من خودم را نیمچه استاد هم نمی دانم چه برسد به استاد و غرور و این حرفها. کشک چی پشم چی استاد چی. من اگر خیلی هنر کنم کلاه خودم را نگهدارم باد نبرد. من جدا معتقدم که ما اوتیت من العلم الا قلیلا.
سوما یا ثالثا من گاهی اگر اظهار نظری می کنم در ذیل برخی مطالب دوستان، به حساب این بگذارید که امر بر این حقیر فقیر مشتبه شده که ما هم اهل بخیه ایم و لاغیر. به حساب این بگذارید که خواستم درد دلی کنم به حساب این بگذارید که سالها حرفهای نگفته یکباره مثل آتشفشان بیرون زده است و طبیعتا ممکن است خرابی بار آورد. همانطور که در ذیل انتقاد آقای خصلتی نیکو خصال از شعر های آیینی برخی برادران اظهار نظری کردم چونکه دیدم به جز اینجا در جای دیگر کسی خریدار اینگونه سخنان نیست و ما همه همدردیم و گرنه من کجا و اظهار نظر در معقولات کجا.
رابعا برادر عزیرم سید جان شما که جای خود دارید من به کمترین آدمهای روی زمین هم قصد اهانت تا کنون نداشته ام و اگر آیه مزبور را هم شاهد آوردم نه تعریضی به شما بود بلکه تعریض به حلاج بود که با بهترین و کریمترین انسان عالم مورد مقایسه قرار گرفته بود. و اگرعبارت به هم ریختن کافه را هم بدون تامل کافی آوردم هرگز فکر نمی کردم اینهمه غوغا به پا کند. این اصطلاح صرفا یک مثل رایج و عامیانه است در موردی که شهر شلوغ می شود به کار می رود و کمی هم مایه های طنز دارد همین. وگرنه نعوذ بالله قصد نسبت بدمستی به کسی را نداشته ایم. و بخشی از این گونه سخن گفتنم را بگذارید به حساب اینکه شما برادر گرامی نوشتار آقای محدثی را کمی با تندی نقد فرموده بودید شاید من هم جو گیر شدم. هرچند ممکن است حق با شما بوده است ولی همانطور که خصوصی هم به شما گفتم حرف حرف می آورد و گاهی امثال من هم خودشان اهل بخیه می پندارند.
خامسا برادر عزیز حرفهای ما کمی غلط اندازهستیم ولی در پشت این شعرهای حلبی قلبی از طلا داریم اگر ناخواسته به کسی جسارتی رفته است عذر تقصیر می طلبیم و از همه حلالیت می طلبیم و زین پس به همان وبلاگ در پیت خودمان می چسبیم (ما که رندیم و گدا دیر مغان ما را بس)
سادسا من اصلا در آن مقوله (مقامات و درجات اولیا و مقام سرور شهیدان ع) که حضرت عالی نقد فرمودید وارد نمی شوم چرا که نه سوادش را دارم و نه مطالب شما به دور از حقیقت بود که بخواهم آن را نقد کنم من فقط دیدم نقد شما به گونه ای تند بود که انسانها را ممکن است به خود سانسوری بیش از حد دچار کند چند کلمه به اقتضای مقام بیان کردم که حالا مجبورم از آن هم عقب نشینی کنم. به قول حافظ : محتاج جنگ نیست برادر نمی کنم. می گویند نگو نمی گویم. نمی میرم که. می میرم؟!
به امید سرفرازی و موفقیت برای همه سروران گرامی و شاعران و ادیبان و سخنوران