چه جادو خوانده ای بر لب که در هر بار می خندی
فرشته محو می گردد پری را دست می بندی
نگاهت سرد مثل نیمه ی بهمن ولی هر گاه
نگاهم کرده ای قلب مرا از ریشه برکندی
دو دریا ، شور و شیرین در وجود خویشتن داری
که نیمی زهری و تلخی و نیمی نوشی و قندی
چه رازی هست تا بر شانه هایت تکیه ای دادم
تو هم مثل برادرها مرا در چاه افکندی
گره شل کرده بودی تار مویی آشکارا شد
به این افسون مرا دیوانه تر کردی و خرسندی
به حافظ شرح حال خویش را گفتم به زاری گفت
ورای حد تقریر است شرح آرزومندی
تو محبوبی و از محبوب جز این انتظاری نیست
میان سینه ات با مهر و الفت نیست پیوندی

احسان اکابری