عصر  روز دوم در لاهور ، به يكي از بازارهاي لاهور براي خريد رفتيم. اسم بازار به گمانم سند باد بود .... آقاي قزوه اصرار داشت بار خودتون رو سنگين نكنيد! خريد از دهلي و بمبئي ارزون تره... خودش ولي از همه بيشتر خريد مي كرد!...

من قصد خريد نداشتم و فقط از مناظر جالب عكس مي گرفتم.  كاكايي را در طبقات فوقاني ديدم گفت: قيمت ها حدو 30 يا 40 درصد از كراچي گرانتر است.

در طبقه سوم آن پاساژ يك نفر را ديدم كه كف بيني مي كرد. بيگي را پيدا كردم و گفتم تو كه زبانت از ما بهتره امتحانش كن ببينيم چي ميگه. من و كاكايي و عبدالملكيان و منوري هم ناظر بحث آنها بوديم. كف بين ادعا مي كرد كه از روي كف دست نام و شغل و تعداد فرزند و ... را مي تواند بگويد. بيگي گفت اگر شغل مرا گفتي بقيه حرفهايت را هم قبول مي كنيم. بنده خدا هر چه تلاش كرد نتوانست بفهمد. چون اگر مسابقه 20 سوالي كه هيچ، 100 سوالي هم اگر بود نمي شد تشخيص داد كه بيگي بازنشسته نيرو هوايي است.

آقاي كاكايي مي گفت: وقتي در تهران پاسپورت ها را از دوستان جمع مي كردم به يكي از پاسپورت ها كاغذي چسبيده بود كه توجهم را جلب كرد. ديدم پاسپورت آقاي اسرافيلي است كه روي كاغذي كه به پاسپورت زده نوشته: اين پاسپورت آقاي حسين اسرافيلي جهت عزيمت به هند و پاكستان است.... كلي خنده ام گرفت. به اسرافيلي زنگ زدم كه اين چه كاري بود كه كردي. گفت: هيچ ترك بازي در آوردم!

... از لاهور عازم دهلي بوديم. وقتي به فرودگاه رسيديم تازه متوجه شديم كه هنوز 6 تا از بليط هايمان اوكي نشده بود. ماموري كه مسئول صدور كارت پرواز بود مي گفت درست مي شود. تا اينكه نيم ساعت مانده به پرواز گفت بليط هاي معمولي اصلا جاي ندارد و 3 نفرتان بايد با فرست كلاس (اگر درست نوشته باشم) سوار شوند. قبول كرديم. اما بايد مابه التفاوت مي داديم كه جالب اين بود كه به جاي اينكه ما را به بانك و گرفتن فيش و ... بفرستد خودش پول را گرفت و كارت پرواز را صادر كرد. به اين ترتيب من و كاكايي و دكتر منوري در قسمت جلوي هواپيما (جايي كه باكلاس ها مي نشستند)  سوار شديم. ...