مردی شبیه بارش باران شبیه ابر
مردی که با کتاب رفیق همیشه بود
مردی که سطر سطر نگاهش زلال و ناب
با نور آفتاب رفیق همیشه بود
...
یک روز بست بار سفر تا به شوق علم
دستان سرای دانش ایران زمین شود
در سرزمین ینگه ی دنیا به نام علم
سوداگری بزرگ و غرور آفرین شود
...
خفاش ها ، به نام شب تیره ، علم را
در بند کرده منکر صبح سحر شدند
آن سرو را به بند کشیدند بی گناه
در جنگل سیاه ، حدیث تبر شدند
...
در آن سیاهچال غم افزای جانگداز
یک سال و بیش دانش و ایمان به بند بود
بیمارهای مرد در آشوب و انتظار
اما دریغ دارو و درمان به بند بود
...
آمد ولی از این سفر آن مرد پایدار
تا باز هم ز عزت ما گفتگو شود
 تا باز شب شکسته شود، صبح بر دمد
دشمن شکست خورده و بی آبرو شود
...
آبی بزن به کوچه که استاد آمده است
شیر رها ز بند شیاطین شب سرشت
مردی که نام آرش و سهراب و کاوه را
بر دفتر زمانه به خطی جلی نوشت
...
مردی که عاشقانه به زندان کرکسان
مرغ هزار قصه شد و از چمن سرود
«در آن کویر سوخته آن خاک بی بهار»
شعری برای عشق، برای وطن سرود