حیرانم و لب بسته ی این بغض فراگیر
یارب بکنم قفل زبان باز به تکبیر
سنگینی این بار تحمل نتوان کرد
صد کوه فرود آمده بر شانه ی تقدیر
ای وای من ای وای من ای وای من ای وای
کو آنکه زد آتش به سراپرده ی تکفیر؟
تو می روی ای مرد! کمی دورتر از دور
من می رسم از راه ولی دیرتر از دیر
خلقی شده بی تاب به خوانخواهی ات ای ماه!
دریای دلیری شده از چشم تو تکثیر
ای طایفه ی شمر شقی! قوم بنی نار!
سرچشمه ی زور و زر و جرثومه ی تزویر!
جز مرگ مگر راه فراری است شما را؟
روزی ببرد حیدر اگر دست به شمشیر
هیچی و بزرگی و تو در شیطنت توست
ای خوک رخ خر مخ دل داده به خنزیر
ها! با توام ای روبهک چشم چپ لنگ
هرگز نشو نزدیک به این بیشه ی پر شیر!!!
سوگند به سردار که از پا ننشینم
تا تیغ خود از خون پلیدت نکنم سیر
با خود ببرد خانه ی ارباب ستم را
سیلی که شد از چشم دماوند سرازیر