یاوَرترین یاوَرِ من ؛ دشمن ترین دشمنم مانْد
زخمی که دشمن نمی زد ، از دوست رویِ تنم مانْد

از بس دراین خاکِ بایِر ، کِشتم ولی نَدْرَویدم
خطّی به پیشانیِ من ، از رنجِ گاوآهنم مانْد

ابیاتِ نیلوفری را ، در تنگیِ سینه کُشتم
خون هزاران چکامه ، امروز بر گردنم مانْد

از جاودانی سرودم ، من هرگز "آدم" نبودم
سیبم که دستانِ حوّا ، در حسرتِ چیدنم مانْد

هم پای فرهادِ عاشق ، دل کندم از جانِ شیرین
بر بیستون کهن زاد ، آثارِ جان کندنم مانْد

از ظلمتِ چاهِ کنعان ، تا ظلمِ زلفِ زلیخا !
در خاطراتِ معطّر ، تصنیفِ پیراهنم مانْد