هنوز دارد به دیشب فکر می‌کند

هنوز دارد تنِ دخترِ داستانش

مِثلِ بید می‌لرزد 

هنوز دارد گَرد و خاکِ آوارِ پس‌لرزه‌ها را

می‌تکاند از دست و پاهایش 

هنوز دارد با چشمانِ آستیگماتِ حروف

به زبانِ اشارهٔ پسرِ ساکتِ قصه‌اش اعتماد 

ـ واردِ تنگنایِ اتاقِ اتفاق می‌شود

هنوز دارد با ‌لحنِ لام تا کامِ کلمه

نگاه می‌کند به احتمالِ فضایِ خاکستریِ نوشته‌اش 

♡

هنوز نمی‌دانم!

کُجایِ شایدناکُجا

ادامهٔ ماجرا را جاگذاشته

در اتاق یا اطاق؟

ـ خودم را از کنارِ درِ کاغذیِ داستانش کنار،

با تشر، بی خبر

می‌کِشم گوشِ کودکِ درونِ کنجکاوم را 

وَ با لحنی‌اخمی به او می‌گویم:

فضولی بس است 

وَ ناگهان...

وَ ناگهان...

وَ ناگهان...

از خواب بیدار
وَ تازه می‌فهمم بی اجازه از اراده

عکسِ سیاه و سفیدِ این داستان را

در قابِ خوابِ دیشب دیده‌ام!

♡

آه!

من از لُولُویِ زلزلهٔ نبودنت مادر

چقدر تکیده 

چه بسیار

با بغضِ ماسیده بر گلو ترسیده‌ام!

سیدمحمدرضالاهیجی