مـانــده ام  بــاقی از  نسلِ اوّل٬ نسل خـون و قیام و تظلّم        

كِی  بـه  دادِ  دلم می رسی تو صبح خوشحالی نسلِ چندم؟ 

بـاز هــم  زيـرِ بــارانِ سُـربی٬  پشت كـوه درختانِ زيتون

پيـكـرِ بچّه های  جنـوبی  مـانـده  در كوچه های  تـهاجم

قــومِ  قـابيلـی عصـرِآهـن  می بَـرد صبر اين  توده ها  را

بی تو  در غـُربتستانِ  دنيا  بشكند  روز و شب  بغضِ مَردم

هی ورق  می زنــم  جمعه هـا  را  در  شبِ انتظار تـو  آقا

تا  بیایی و من رو به رویت دست و پـای خودم را  کُنم گُم

می شمارم  نفس های خـود را، در  تبِ  قحطیِ نان و باران

يوسفِ  من  كجايی  عزيزم  مانـده  بر سينه ها   داغِ  گندم

من تمامِ  خوشی های خود را  نذرِ خورشيدِ روی  تو كردم

ســر بــزن آفتـابِ وجودم  پُر کن این خسته  را  از  تبسّم