هرچند در اوایل سال جدید، شایسته است تا از چمن و بهار و گل گفت، ولی گاهی در جاهایی قرار می گیری که بوی جمع آزارت می دهد. بوی تزویر، دروغ و ریا.

بوی مردار می دهد اینجا

رد پایی ز زندگانی نیست

حرفها ازدحام تزویرند

فرصت عشق و مهربانی نیست

خانه گردیده در تصرف غیر

هیچ آثار میهمانی نیست

هر کسی در تلاش مذبوحی

بویی اما ز بی نشانی نیست

مانده ام سخت واله و حیران

گفته باشم که از جوانی نیست

پیر گشتم در این کویر عطش

فصل ما را امید بارانی نیست.