بزرگ چون رضا اسماعیلی

شاعران با اینکه روح بسیار لطیفی دارند حساس وظریف هم هستند.

واکثرا هم پیوندهای قلبی  با کسی یا کسانی یا حتی چیزهای دیگر دارند.  که باعث امید ودلگرمی وآرامش آنها می شود.وقسمت بزرگی از زندگی آنهامی شود وهم مایه ی رحمت والهام وقوت قلبشان.

و در لحظه های زندگی آنان نقش بسیار مهمی را ایفا می نماید.

یکی از باغ گلهای همیشه شکوفا و آسمانی من هم جناب رضا اسماعیلی هستند. که همدل لحظه های دلتنگی وغریبانه ام هستند.

این انسان نازنین و بزرگ با این که از شاعران خوب دیار ما هستند .شخصیت بی مثالی هم دارند.شخصیتی که روح زلال و عاشقانه اش انسان را به تحیر وتواضع و وجدوشوق وا می دارد.

ایشان حقیقتا آینه ی خوبی ها و زیبایی ها هستند که از سرچشمه ی درخشان وحی جاری هستند.

ایشان  یعنی روح ناب شاعرانه  یعنی امید  عشق  مهر و کتاب اخلاق و انسانیت .

به نظرم پیشرفت تنها در یک زمینه  سعادت انسان را تضمین نمی کند و یک انسان در زمینه های اخلاقی و انسانی هم باید شاخص باشد وچه شکوهمند می شود هنگامی که اخلاق ناب خدایی با شاعری همراهی می کند.  وزیبایی عظیمی به او هدیه می کند.ودیگران هم از آفتای آن زیبایی به روشنی وزلالی  وسرور    می رسند.

امیدوارم که قصه ام  حدیث مفصلی باشد!

وشاعر چه گویا فرموده اند:

یاد بعضی نفرات رزق روحم شده است/ قوتم می بخشد.

یا دوست!