آخرین اخبار

امروز یکشنبه 26 خرداد 1392 شمسی - 7 شعبان المعظم 1434 قمری - 16 ژوئن 2013 میلادی مصادف است با:
1-تولد «آیت الله سیدعبدالله جزایری» عالم فرهیخته و شاعر مفضال شیعی (1112.ق)
2-تولد «استاد سیدمحمد محیط طباطبائی*» ادیب - محقق - مصحح - نویسنده - روزنامه نگار و شاعر برجسته ی معاصر (1281.ش)
3-شهادت مجاهدان جمعیت موتلفه ی اسلامی (حاج صادق امانی - محمد بخارائی - مرتضی نیک نژاد - رضا صفار هرندی) به اتهام اعدام انقلابی «حسنعلی منصور» نخست وزیر وقت (1344.ش)
4-آزادسازی منطقه ی دهلاویه از اشغال نیروهای متجاوز رژیم بعث عراق درجنگ تحمیلی (1360.ش)
5-درگذشت «جعفر شریف امامی» سیاستمدار و دولتمرد فراماسون و از نخست وزیران دوران پهلوی دوم (1377.ش)
6-درگذشت «آیت الله العظمی حاج شیخ محمد فاضل لنکرانی» از مراجع بزرگوار تقلید شیعه و عالم برجسته (1386.ش)
7-درگذشت «مریم ساوجی**» شاعر - نویسنده و حقوقدان برجسته در 90 سالگی (1386.ش)
8-درگذشت «استاد حاج سعید ابومعاش» نویسنده و پژوهشگرمذهبی (1389.ش)
9-درگذشت «مریم حاتمی***» نویسنده - نمایشنامه نویس - شاعر و هنرپیشه ی تئاتر در سالروز تولدش (1389.ش)
10-درگذشت «حمورابی» ششمین امپراتور بابل و پدر قانونگذاری در جهان (1686 قبل از میلاد)
11-جلوس «یزدگرد سوم» آخرین شاه ساسانی بر تخت سلطنت (633.م)
12-آزتدسازی شهر کرمان از سلطه ی خاندان عباسی توسط «یعقوب لیث صفاری» (868.م)
13-تولد «جووانی بوکاچیو» شاعر و نویسنده ی برجسته ی ایتالیائی (1313.م)
14-تولد «کلاوس اسلوتر» مجسمه ساز برجسته ی فرانسوی (1347.م)
15-قتل عام «ینی چریها» و «دراویش بکتاشیه» توسط «سلطان محمود عثمانی» (1826.م)
16-درگذشت «کراوفورد لانگ» کاشف امریکائی گاز اتر (1878.م)
17-قتل عام سیاه پوستان ضد تبعیض نژادی در شهر «سووتو» ی افریقای جنوبی توسط مزدوران رژیم سفیدپوست حاکم (1976.م)
18-درگذشت «روژه گارودی» نویسنده ی مسلمان و مبارز فرانسوی (2012.م).
_______________________________________________________________________
* دو غزل از «استاد محمد محیط طباطبائی» :
(1)
سخن به کام دل آدمی چو انشا شد
بر آن نشانه ی وجد و طرب هویدا شد
کمال نقس سخنگو در آن پدید آمــــد
علامت علم شعر سخته پیدا شد
بدانچه مایه ی لذت شود خودی آراست
از آنچه راه به نقصان بـــرد مبـــــراشد
بیان حال دل شعر و شور شاعر کرد
به اصطلاح سخن شعر نغز شیوا شد
میان خالق و مخلوق و خلق جسر سخن
چو خط ربط زمین و زمانه برپــــــــا شد
فرشته منظری از آسمان پدید آمــــــد
شریک فکر محیـــــط بلند بــــــالا شد
سخنوران را مانند دوستان خـــــــدا
رفیق راه سفر سوی عرش اعلی شد
همان که قفل در آسمان بسته گشود
کلید باغ بهشت و درخت طوبی شد
سخن که مایه ی آرامش روانها بـود
میان جان و تن اینک انیس تنها شد
بر اوج موج سخن در فراخنای زمین
محیط خسته و فرسوده غرف دریا شد
سخنوری که کلامش پیام الهام است
رسول فلسفه ی زندگی چو بودا شد.
(2)
کیست آنکو نیست چون من مبتلای زندگی
در فشار رنج و غم دردآشــــــــنای زندگی
مشکلات خویش را تنها تحمـــل می کند
هر که آسان بنگرد بر مــــاجرای زندگی
سر ببارد در مسیر پیک دژگام اجـــــل
چون نوازد زنگ در بر غمسرای زنـــدگی
مرگ را در پیش رو چون پرده آویزان کنـد
آن که خود را می سپارد پا به پای زندگـی
لذت شهد تمتع را ز دلها بــرده است
مرده جانی کاو بود رمــــــزآشنای زندگی
وحشت پرواز کرکس بر فراز کوهسـار
بر گرفت از فرق سر فر همای زندگـی
چون به سود تن زیان جان فــراهم می شود
نقد جان را داده ایم اندر بهای زندگـی
از «فنا» این نکته را در یاد خود دارد «بقـــا»
در فنای خویشتن جستم بقـــای زندگی
تا «محیط» از درد بی درمان به جان آمد بگــو
کز شراب تلخ می جوید دوای زندگی .
«فنا» تخلص پدر استاد یعنی «سیدابراهیم طباطبائی» و «بقا» تخلص استاد در جوانی است.
______________________________________________________________________
** یک قطعه ی و یک غزل از «مریم ساوجی» :
(1)
به چهر کودک خود مام بوسه ای زد و گفت
که ای جمال تو آیینـــــــه ی شباب از من
در آب و رنگ تو بینم صفای چهره ی خویـش
اگر چه روی تو برده ست رنگ و آب از من
چه اشکها که فشاندم به ناتوانی تـو
چه لحظه ها که گرفتی توان و تاب از من
چه روزها که غنودی به محنتم در بر
بسا شبا که ربودی ز دیده خواب از من
حساب زندگی روز و شب ز دست چو رفت
شمار عمر تو گیرد به کف حساب از من
که تا به روی تو بینم عیان جوانی خویش
دریغ می گذرد عمر با شتاب از من
به زندگی چو گلی نیک باش و عطـــر افشان
به جای آن که گرفتی گل شباب از من
به کارگاه جهان سوختم جوانی خویش
که تا عیار تو گردد طلای ناب از من
حدیث زندگی من همه شرنگ غم است
تویی حکایت شیرین این کتاب از من .
(2)
در ره هستی ات از هستی خود سیر شدم
در غمت دستخوش نالــــه ی شبگیـــرشدم
غرقه در خون دل غمزده گشتم آن دم
که به مژگان سیاهت هدف تیـــــرشدم
بی خودی از می و مستی به جهان کارم بود
حالیا از غم عشق تــــــو زمینگــــــــــرشدم
بس که دل با تو و رخساره به خلق است عجب
شهره ی شهر به نادانی و تزویر شدم
ذره ای نیست به عالم تهی از پرتـــو تـو
دیدم از بس که تو را خود همه اکسیر شدم
نوجوانا! ز غم هستی خویشم بــــــــرهان
که ز تاریکی این محبس تن پیر شدم
گفتم ابروی تو وز شوق به خون غوطه زدم
تا بدانند همه کشته ی شمشیر شدم
خوش به صحرا بخرام آهوی آزاد که مـن
خوش گرفتار به آن زلف گره گیــــــر شدم
توسن انگیز به اقلیم دلم ای صیـــــاد
که در این کنج قفس از دل و جان سیر شدم
مرغ پر بسته! چه نالی که من از قید وجود
بال و پر بسته و جان خسته و دلگیــــر شدم
فلک آن روز که قد تو بیاراست به حسن
دل به خود گفت که بازیچه ی تقدیر شدم
چشم مست تو بپیمود مرا باده ی عشق
کافری کـــــردم و چون زلف تو تکفیر شدم
تا که شد سلسله ی موی تو زنجیر جنون
گفت «مریـــــم» که عجب بسته ی زنجیر شدم.
_________________________________________________________________________
*** دو غزل و یک رباعی از «مریم حاتمی» :
(1)
عید هزار و سیصد و هشتاد ...... نیستی
مرگ هزار خاطره بر باد ...... نیستی
آقا! دوباره پنجره ات را که بسته ای
در شاخه شاخه شاخه ی شمشاد نیستی
دارد برای آمدنت دیــــــر می شود
اردیبهشت رفته و خرداد ....... نیستی
هی ساده! هی صبور! صمیمی سربه زیر
ما را دوباره برده ای از یاد نیستــی
تقویمهای کهنه ی خود را ورق بزن
حتی دوشنبه پنجم مرداد نیستــی
دیگر برای قصه ی شیرین کوچکــت
از من قبول کن که تو فرهاد نیستی
امشب من و پیاده رو و هی صدای بوق
ماشین گل زده؟ نه .... تو داماد نیستی.
(2)
گفتی صبور باش...... چه جوری؟ پسر عمو
دیگر بس است عشق و صبوری پسر عمو
جان خودت به خاطره ها اکتفــــا نکن
دق می کنم از این همه دوری پسر عمو
گفتی به من لجوجی و مغرور و خیره سر
وقتی ندارمت چه غروری؟ پســـــر عمو
یعنی ندیده ای که مرا کور کرده انــد
این گریه های شبزده...... کوری پسر عمـــو؟
حالا تمام پنجره ها مال تو ........ فقط
بر من ببخش روزن نوری پســــر عمو
من با تمام دل به خدا دوست دارمت
اما چقدر فاصله - دوری پسر عمو؟
اُه.... باز هم که من همه اش حرف می زنم
تو از خودت بگو که چه جوری؟ پسـر عمو
حق با شماست من بدم و خیره سر هنوز
اما تو باز هم چه صبوری پســـر عمو.
(3)
این مرد تو نیستی خودت می دانی
یا هستی و نیستی خودت می دانی
حوا بشوم که چه؟ تو ای نفرینــــــــی
آدم بشو نیستی خودت می دانی.

تاریخ ارسال :   1392/3/26 در ساعت : 6:0:49       تعداد مشاهده : 386