بشنو از نی
*حسن بیاتانی.
ایــــــن روزهــــــا پــــــر از تبِ «مولا کجایی»ام
امـــــا هنـــــوز کــــــوفــــــــــه‌ای از بـی‌وفــایـی‌ام
هم زخـــــم می‌زنم به تـــو هم دوست دارمت
در گیـــــــــر و دار تیـــــرگـــــــی و روشنـــایــی‌ام
گــــم کـــرده‌ام مسیـــــر تــو را در غبــــار شهــر
امــــــا اسیــــــر تـــــوســـــت دل روستـــایــی‌ام
گفتنــــــد کــــربــــلای زمینـــی... نیـــــامــــدم
حالا کـــه راه بستـــــه شـــــده مـــن هـوایــی‌ام
این بـــارِ چنـــــدم است کـــــه تـــا مــــرز آمــدم
آه از شکستـــه‌بـــالـــی و بی‌دست و پـــایـــی‌ام...
پلکــم کـــه گــــــرم مـی‌شــود از خــواب می‌پرم
بــــا سُــرفــه‌هـــای همسفــــــــر شیمیـایـی‌ام
آورده‌ام بضاعــــــت مــــــــزجـــــــــاة قـــــــوم را
انگشتــــر «عــــزیــز»م و تسبیـــح «دایـــــی»ام
آورده‌ام پنــــــاه بــــــه شش‌گـــــوشـــه ی غمت
بــــرگشتــــــه‌ام بـــــه اصلیـــتِ نینـــــوایــــی‌ام
دستت همیشــــه روی ســـــرِ مــــا پیاده‌هاست
ایــــن اربعیـــن بـــه لطـــف خــــدا کـربلایــــی‌ام
*
شعـــــر از ســــرم پرید...دلـم پیش موکب است
این بـــــــارِ چنـــدم است که یـــخ کــــرد چایی‌ام.
تاریخ ارسال :
1397/8/2 در ساعت : 6:1:32
تعداد مشاهده :
496
کسانی که این مقاله را می پسندند :
ارسال نظر :
