و من چهار گوشه ی دلم که شکل قلب نیست

                               و قاب قلب دارد و به میخ می کشد مرا

چه بی ثمر گره زدم به ریشه ای که نیست

                       و زندگی که رسم جبر دارد و به جنگ می برد مرا

تمام عمر به لحظه ام دریچه بود و پنجره

                          که قفل مانده نور، از او چگونه می دمد مرا

به این همه امید را چه منتظر، چه منتظر

                         که می رسد سواری و به هیچ می خرد مرا

و تکه تکه می کند چهار گوشه ی دلم

                     و سرد و سخت و بی سبب به باد می دهد مرا.