لحظه ی سختی بود...

غم وجودم را بلعید و زمان

طعمه ی دلهره ای شدْ مبهم؛

و مرا ریخت فرو

تیشه ی وهم و خیال

از دلِ ظن و گمان های سیاه؛

نفســم تنگ شد از حیله ی شــب

اشک هایم جاری ، از سرِ تب

لرزه افتاد به دستانِ غریبم از ترس؛

ناگهان... یادم کرد!

دردهایم را شُست

دســت هایم را تا حادثه بُرد؛

تا طپیدن هایش

که هزاران راه را می پیمود،

و فراتر حتی

تا قنوتی دلچسب؛

و چه آرامَم کرد

در هزارو یکمین راهِ جنون

او... چه آرامَم کرد

؟!...



  http://gardlessofthecounting.persianblog.ir/