سلام جناب ليله كوهي عزيز

غزل زيبايي از شما خواندم

معمولا عرف بر اين است كه ( قانون نيست) شاعران كلاسيك سرا خوب سپيد نمي گويند يا سپيد سرا ها سعي بر اين مي كنند كه زياد سمت كلاسيك نروند. ادله آنها بر اين است كه رنگ و بوي آن قالب را مي گيرند مخصوصا سپيد سرا كه خيلي معتقد بر اين هستند كه وزن و قافيه قسمت اعظمي از عمليات نجات شاعر را انجام ميدهد كه به اعتقاد نگارنده فكر درستي نيست.
ما ايراني ها و كلا انسان و حتي گياهان و جامدات هم به موسيقي گرايش دارند و از اين هارموني لذت مي برند. انديشمندان و كارشناسان در حال تحقيق بر روي سنگ و اثرات موسيقي بر آن اند.

پس موسقي كه از كلام موسيقي و هارموني را بگيري به اعتقاد من جوهره آن شعر و نوشته گرفته شده است. انسان از بدو تولد با موسيقي به خواب ميرود و بيدار مي شود و اين مخصوص يا در انحصار زبان و قوم و مليت خاصي نيست

بگذريم
اين مباحث را مطرح كنم و بگويم شما از آن دسته از شاعران نيستيد و خوب هر دو جنس را مي شناسيد و در آن مانور مي كنيد

در حوزه شعر معمولا دونوع شعر از لحاظ ايماژ و ...دسته بندي مي كنند
شعر تصويرگرا
شعر معنا گرا


كه شعر شما بيشتر به معنا گرا مي رود
البته نه اينكه از لحاظ تصوير فقير باشد

ببخشيد به دليلي وقت تمام شد و ادامه مسير باشد براي بعد


مجتبي اصغري فرزقي - مشهد

با سلام
غزلی عمیق با زبانی گویا
دست مریزاد
بهره بردم

غم نيست، ناله نيست، عطش نيست، آه نيست

پژواك غربتي‌ست كه در شيون من است


بسیار زیبا...

من مي‌روم كه هستي من رفتن من است ... سلام بر شما استاد بزرگوارم غزل پر مغز و دلنشینی بود پاینده باشید

سلام جناب لیله کوهی عزیز
بسیار زیبا، شیوا و دلنشینه. چه غزل خوبی! احسن به شما. انصافا غزلیات شما قابل قیاس با اشعار نو و سپیدتون نیستند.
صد مرحبا حاجی