قسمتی از رمان " قرارمان این نبود ... " :
...بی خیال خانه ویلایی و حوض و گلدان های شمعدانی شدم ؛ تازه فهمیدم زندگی چقدر مسخره تر از چیزی است كه من فكر می كنم . به یك آپارتمان هفتاد و دومتری دل خوش كردم و زندگی تازه ای شروع شد . مرزهای دنیا را برداشتم ؛ با لوركا به میدان گاو بازی رفتم و ایگناسیو را كفن كردم . خودم را سپر كردم تا گاندی تیر نخورد ؛ در هوا ، دست های ویكتور خارا را برایش تكان دادم . با گرسنگان سومالی از حال رفتم ... به جای افلاطون شوكران را سر كشیدم و چند شب در بستر احتضار مولانا گریستم . با امیركبیر به حمام رفتم و جذامیان را شستم ؛ با مسیح صلیب هایمان را به دوش كشیدیم ؛ تمام مین های دنیا را یك تنه خنثی كردم و پاهای برهنه را پوشاندم و برای تمام كودكان دنیا پدر شدم . با عزرائیل كشتی گرفتم تا كوروش یك روز بیشتر زنده بماند و بعد دیدم قطره ـ قطره در گلوی تاریخ چكیده ام ؛ دیدم تاریخ توی سینه ام نشسته و فهمیدم لابد خراب شده ام ....


----------------------------------------------------------

نشسته ای مقابلم ، شبیه تابلویی
برایم لبخند می زنی
توی قاب دوربین ام
تکان تکان می خوری
تا محو شوی و چشم از دوربین بردارم و
دنبالت بگردم

اخم! : می شه کمتر تکون بخوری ؟

تو با خنده ای دست می زنی
برای ویکتور خارا
...
برای وارطان
برای من
سخت تر از ماندن
چکاندن شاتر بود
که تو را از من جدا می کرد

تابستان 1391