در پی عشق تو یک عمر دویدن تا کی ...

از لبِ بام ِخدایان نپریدن تا کی ...

مردم از بس که فقط غصه و ماتم دیدم

درد و رنج از در و دیوار کشیدن تا کی ...

خلوتم را به تو بخشیدم و آواره شدم

بی تو دل از همه کس ، ساده بریدن تا کی ...

منم ان ماهی تنگی که نمک گیر توأم ...

طعم دریای لبت را نچشیدن تا کی

دیر سالی ست که قحطی دل من را برده

گندم از مصر ِ نگاهت نخریدن تاکی ..

آخرش داد زدم ...داد زدم ...دادزدم ...

کنج لفافه ی اشعار خزیدن تاکی ...

داد و بیداد من انگار ندارد تأثیر ...

بانگ ِ طبل و دهل از دور شنیدن تاکی ...

تو که پایان ِ غزلهای مرا می دانی ...

بر سر چوبه ی دار تو رسیدن تاکی ....

م- شوریده 2/3/1390 بجنورد

http://sabzevar-sher.persianblog.ir/