لا فتی الا علی....

آنروزها خدا به زمین خیره مانده بود

مبهوت کار این همه آدم که آفرید 

هِی با خودش تمام زمین را مرور کرد 

هِی دور نقشه های قدیمی ش خط  کشید 

هی روی نقشه های قدیمی ش فکر کرد 

روی قضیّه ی هدف خلقت بشر!

روی نمونه های غریبی که آفرید 

رفتارهای مبهم این خیرهای شر !

آن روزها خدا به زمین خیره مانده بود

دنیا عجیب بود و زمین لحظه لحظه شب

دنیا پر از تعصّب بی منطقی عجیب

پر بود از صدای رجز خوانی عرب -

می سوخت با دو دست خودش هرچه هست را

می گفت –مست- : «باغ و گلستانم آرزوست» 

این قصّه را که دید خدا، بغض کرد و گفت: 

« از دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست»

آنقدر بغض توی دلش بود، حد نداشت 

افتاد یاد قصه ی ابلیس و نقشه هاش 

غمگین نشسته بود خدا توی خانه اش

آهسته گفت زیر لبش:«کاش، کاش، کاش» 

 □ 

یعنی خدای قصّه کم آورده بود؟! نه 

انگار فکر معجزه ای بود - ناگهان - 

می خواست بی مقدمه شقّ القمر کند 

امّا دلش شکست و تو نازل شدی از آن 

نازل شدی و آیه ترین اتّفاق را 

توی کتاب روشن دنیا رقم زدی 

ابلیس، مست کار خودش بود، یک تنه 

تدبیر چند ساله ی او را به هم زدی 

 □ 

در چشمهات بغض خدا لانه کرده بود 

آرام می چکید غمت پای نخل ها 

آنروزها خدا به زمین خیره مانده بود 

لبخند بود روی لبش، گفت: «لافتی ... »