سال گذشته بود که گفتی نمی شود؛
پیشم بمانی و غزلی دست و پا کنی
 
گفتی و مثل باد وزیدی به هر طرف
تا برگ های سبزتری را جدا کنی
 
رسمش نبود شعر که گفتم برای تو
بلبل شوی و شاعر خود را رها کنی

شاعر همیشه با غم و غصه عجین شده است
رفتی که زخم های دلم را دوا کنی!؟
 
در گیر و دارِ شهر، دلم مات و تیره شد
آیینه را به دست تو دادم که ها کنی
 
اما تو مثل سنگ، نه! شد سنگ مثل تو
بارید بر دلم که تو شاید حیا کنی
 
گفتی که دوره گردم و از خود گذشته ام
با من نیا که زندگی ات را فدا کنی-
 
گشتم اسیر دام تو، بگذار بگذرم
تا بیت های هر غزلت را بنا کنی


بهار 1392