تقدیم به نیمای بزرگ که دلم با
یادش هماره تپیده است ومی تپد.

کوچه های یوش

دعا رادست تا  بالا نکردم ، خانه ابری شد
خودم را از خدا منها نکردم ، خانه ابری شد

ندانستم چسان با خویشتن دیشب کنارآیم
چوبی خود دوش با خود تانکردم،خانه ابری شد

زمان این اژدهای هفت سربلعید روحم را
تبسّم تا براین دنیا نکردم ، خانه ابری شد

حضور آبی پرواز باران دیدنی تر بود
چوپلک خویشتن راوانکردم ، خانه ابری شد

تمام واژه ها دنبال شعری تازه می گشتند
دوباره تاغزل انشا نکردم ، خانه ابری شد

بدنبال تو تا اعماق جان خود سفر کردم
دریغا تا تورا پیدا نکردم ، خانه ابری شد

دلم راتیک تاک ساعت شماطه ای خون کرد
ز عمر رفته تا پروا نکردم ، خانه ابری شد

توازروزازل بنشسته بودی در دل وجانم
خودم را در دلت تا جا نکردم ، خانه ابری شد

دلم می خواست تا در بی نهایت ها کنم پرواز
بدین منظور تا پروانکردم ، خانه ابری شد

تو معنای مرا در خلوت فرهنگ ها جستی
خودم راتا خودم معنا نکردم ، خانه ابری شد

نگاهت بوی تلخ غربت طوفان سواران داشت
تو را تا از سر خود وا نکردم ، خانه ابری شد

خیالم فارغ ازمن کوچه های یوش را می گشت
ز غفلت یادی از نیما نکردم ، خانه ابری شد

8/4/78 - محمد بهرامی اصل