فصل زبور

نان جوی، آب خوشی، شاخه ی توت و غزلی

بزم مهیاست روم در پی خیرالعملی

روی تو در آینه ها ورد زبانها شده است

کاش که نازل بشود مثل تو ضرب المثلی

سوره ی لاهوت بیا! سایه بگستر به سرم

در دل من ریشه زده وسوسه های هبلی

از تو سرودم غزل ای طعم خوش نان و نمک

بر لب من می شکفد چشمه شهد و عسلی

نیمه شبی پهن شده زیر قدمهای دلم

بیخودی روح مرا شعر گشوده بغلی

نرم بیا در دل من زلزله ی کشف و شهود

عشق بنا کرده مرا بی تو به روی گسلی

لوح دلم را بنویس ای صحف رمز و رموز

نسخه ای از اوج غزل، زمزمه بی بدلی

****

می شکند پوسته ام تا به تغزل برسم

فصل زبور است بیا تا بسرایم غزلی..

سردرِ هر بیت غزل حک بکنم  عشق تو را

شعر تو را می طلبد...