خاطرات مکبّری!

{یک}

ی شب شعری بود توی تالار نور مشهد. اختتامیه ی اردو آموزشی شعر جوانِ موسسه شهرستان ادب. نماز مغرب که شد رفتیم نماز بخونیم. حاجآقا داشت اقامه می گف. دیدم کسی نیست برای مکبّّری. نماز هم تو فضای باز بود و جمعیت زیاد. عمرن که حاجآقا اگر داد هم میزد صداش به دو سه صف پشت سرش میرسید! به فریاد نزده ش رسیدم و رفتم جلوش و خیلی مودّب -مثل بچه مکبّرها!- آماده شدم. آقا! بین نماز دیدم ی بنده خدایی توی سجده شونه هاش تکون میخوره. با خودم گفتم چقد با اخلاص! خوش به حالش! چقد حضور قلب! بح بح!

بنده خدا سجده ی آخرو رفت و کمی هم شونه هاش تکون خورد. (وقتی بلند شد، خیلی دقت کردم ولی...==>>>) به جون خودم اشکاشو ندیدم! خب عب نداره! گاهی آدم زورشو میزنه ولی اشکش در نمیاد! مهم نیست که!

از سجده که بلند شد دستشو کرد توی جیبش و همونطور که تشهّد و سلامو میگف کارای دیگه ای هم انجام می داد. از توی جیبش ی بسته دستمال کاغذی درآورد{اشهد ان محمد رسول الله...}. خیلی ریلکس یکی رو از داخلش درآورد{الهم صل علی....}. دوللا کرد{محمد و آ...}. یک بار دیگه دوللاش کرد{...لِ محمد...}. دستمال کاغذی رو برد روی دماغ مبارکش{السلام علیک...}. شروع کرد به فیش فیش. دستهاشو برد به سمت عینکش{...علینا و عبادالله...}. عینکو برداشت. با اون دست دیگش اشکاشو پاک کرد{علیکم و رحمه اللله و برکاته!}. همه ی این کارا رو خیلی ریلکس انجام داد. خیلی ریلکس! اصن انگار دیگه تو زمین نبود. انگار تو حال و هوای خودش بود!

ما رو میگی همینجوری مونده بودیم: و اینجوری: همچنین اینطوری: و ایضاً:

اللهم اعطنی ریلکس بودن! نه! ببخشید! السلام علیکم و رحمه الله و برکاته...ان الله و ملائکته یصلون علی النبی...یا ایهاالذین آمنو! جان مادرتان درست نماز بخونید!!!این کارا عاقبت درست و درمون نداره!

لازم به ذکر است که این بنده خدا رو اصلن نمیشناختمش. گفتم که گفته باشم!

خاطرات ادامه دارند!