فانــوس دل

به شعــله هــای درون، شمع راه خویـشتـنـم

هـمـاره مـشـتعــل از ســوز آه خـویــشتـنــم

تـمـام خانـه ی جانـم ز عــشـق، روشن شــد

به یمــن روشنـی اش مهــر و مـاه خویشتـنـم

چه غـم که  زلف سیه فام شب،زند ره صبح

به لـطـف پرتــو جـان، صبحگـاه خویشتـنــم

به زیـر پــرده ی شـب ،چـشم دل شود فانـوس

ز سـوز سیــنـه ی سوزان، پـگـاه خویشـتـنـم

به جــدّ و جهـد «کـریـما» ز یمن همّت عشق

غـلام دولـت عـشــقــم کـه شـاه خویــشـتـنــم

دلم چــو آتــش زرتــشــت و سـیــنـه آتش دان

به شعـلــه هــای درون شمــع راه خــویـشتـنـم