اگرچه کودکانه، جمله‌هایم رنگ قلبم بود
و باید راه دوری تا دل یک مرد می‌پیمود
اگرچه قطره، اما با هزاران قطرۀ دیگر
یکی می‌شد، به دریا می‌رسید، آن‌گاه می‌آسود
نمی‌دانستم، اما دست من آن روز بر کاغذ
شبیه دست‌های مرد جنگی بر مسلسل بود
من این‌جا می‌نوشتم، زیر سقفی امن، بی‌وحشت
و او می‌خواند آن‌جا، لابه‌لای خاک، آتش، دود
نوشتم...پاسخش آمد، نوشتم ... پاسخش آمد
نوشتم باز، اما... خانه را پر کرد بوی عود
اگرچه نام آن رزمنده یادم نیست، یادم هست،
که ابراهیم‌ها بودند در آن آتش نمرود
پس از آن کوچ‌ها بر کوچه‌ها مانده‌ست نامی چند
خدایا حرف بسیار است، اما قافیه محدود