من همان قصه نافرجامم

سوختم سوختم اما خامم

نه کسی جام میی با من زد

نه کسی ریخت میی در جامم

باعث خنده اهل شهرم

مایه عبرت هر بدنامم

کیستم من شبحی موهومم

یا سوالی که پر از ابهامم

من کی ام؟ بختک ناموزونی

که فلک دوخته بر اندامم

خون دل می خورم و می خندم

مثل دیوانه ی خون آشامم

در قفس دور خودم می چرخم

سالها منتظر پیغامم

ای اجل! کی و کجا می آیی

تا بریزی عسلی در کامم