بـام خـویـش
خـیــال خــواب راحـت از دو چـشم تـَـر ربـوده ام

بــرای دیــــدن رُخـــت دو دیـــده را گــشـــوده ام

گهــی ز عــطـر لالــه ها گهی ز کوه و صخره ها

شــمــیــم د لـــبــرانــه ات نـفــس نـفـــس ربــوده ام

دلــم چــو مـــرغ نغمه خوان به اوج شا خه ها پرید

ز هـــر شکـُفــتــه گــل تــُرا به جان و دل ستوده ام

گهـی ز اشک درد و غــم به شــعـله زار سیــنــه ام

بـه زیـــر بــال شــوق تـو چــو کفــتـری غـُنـو ده ام

گهــی بــه بــزم گـُـلـــرُخــان میــان شور عاشــقــان

شکـفــتــه بغـض د ر گـلــو به خـنــده لـب گشوده ام

خــزان شــد از فـــــراق تـــــو بهــار زنــد گـا نــیــم

هــــــزار راه رفـــــتـــه را به شـوقـــت آزمـــوده ام

بـــه نغــمــه هــای نیمه شب کِشاندی ام به بام خویش

مــرا کـــه بــی خـبــر ز خود به جـستـجـو ت بوده ام