پیشم نمان که پیش تو پَر وا نمی کنم
از بی کسیِ بعدِ تو پروا نمی کنم
 
عمری میان پیله ی خود مانده ام ولی-
پروازِ با تو را... نه! تمنا نمی کنم

پروانه ها به شعله ی یک شمع زنده اند
من شعله ای درون تو پیدا نمی کنم
 
تو شعرها برای دلم گفته ای و من-
حتی کتاب شعر تو را وا نمی کنم
 
این زخم های نقد که بر قلب من زدی
با وعده های نسیه مداوا نمی کنم
 
اصرار می کنی که بمانی؟! بمان... قبول
اما بدان که با تو مدارا نمی کنم
 
درهای باز بدرقه ات می کنند و من-
فکری شبیه فکر زلیخا نمی کنم
...

روشن شده است آخر قصه بدون شمع
این خانه را پُر از گل و پروانه می کنم