شاید آن روز که سهراب نوشت :

قایقی خواهم ساخت ؛

خبر از بی کسی سرو  و سپیدار نداشت ! ....

تک درختی مانده ، به سحرگاه سکوت .....

کو درختی که بسازم قایق ؟

کو سپیدار بلند ؟

سرو آزاده کجاست ؟

همه لب تشنه ی مِهر....

همه پابوس عزا .....

همه در هِجر بهار....

همه در فُرقت یار .....

درکف دست بیاور آبی ....

پای آن سرو نژند .....

آن سپیدار شده تشنه ز درد .....

درد او بی عشقی ....

غم او بی مهری .....

درکف دست بیاور آبی ....

تا کشانم نهری ....

پای آن سرو بلند...

نهری از عشق و وفا ....

نهری از شوق و صفا



سایه ایی خواهم ساخت

بهر آن عابر پیر ....



سایه ایی خواهم ساخت ...