اي دل! اي دل! تا کی اي با خود عدو؟

از دویي بگذر يك ﺍﻮ  بگزين، يك او

بس كه لرزان است دامانت هنوز،

لغژ لغژان مي روي اي هرزﻩپو

پا فرا نه از حد كالا و پول

هاله را آخر رها كن مَه بجو

شبنمانه امّت خورشيد شو

تا نماز عشق خواني بي وضو

نغز شد از وسعت فردا فرا

نحس شد در پاروي پارين فرو

مردنم هم شور دل را كم نكرد

آيد از گورم خروش هاي و هو

يار! عطر كبريا آورده اي

بايد اول آري استعدادِ بو

جبرييلي كن كه پالاينده اي

قلب من مي خواهد از تو هفت شو

حجّتِ ميلاد نو دادي مرا

اي شده سرلوحه ي صد آرزو