سلام
آن چه در این غزل بیشتر نمود پیدا می کند تلمیحاتی است که بر قلم شاعر جاری شده ودر معرض دید خوانندگان قرار گرفته است
تلمیح به لشکر کشی نادر به هندوستان وکشتن شدن نادر در نیمه شبی به دست یکی از سردارانش
هنگامی که پس از کورشدن فرزند نادر به دست خود او وبعد پشیمان شدنش وگفتن این که فردا هفتاد من چشم از شما در می آورمو......
همچنین لشکر کشی تیمور لنگ به سبزوار واز کله ها "سرها"مناره درست کردن او
وقیام سربه داران بر علیه مغولان
این که از تلمیح در شعر استفاده کنیم کاری خوب است ونشان از تسلط سراینده بر تاریخ وحوادث آن دارد
اما استفاده ی درست از تلمیح بر غنای شعر می افزاید نه استفاده ی ناقص
زیبایی هندوستان تو نادر کُشی نیمه شب دارد
دراین جا دو روایت تاریخ در هم آمیخته شده وخواننده می ماند که آیا لشکر کشی نادر به هندوستان باعث مرک او شده یا داستان کور کردن فزنداو به دست خودش
در بخش تیمور لنگ شاعر موفق عمل کرده وبه زیبایی از عهده ی بیان آن بر آمده که جای تقدیر دارد
خون مرا در شیشه می خواهی آشوب خیز سربه دارانم
صبرم سرآخر می رود سر از لبهای زهرآلود پیمانه

دراین بیت نمی شود تشخیص داد که آشوب خیز سر به دارانم مخاطب خود شاعر است یا مخاطب شعری اش وبرفرض صحت اولین نظر چرا آشوب خیز "که در آشوب خیز نیز می توان خرده کرفت " چرا یک سر به دارانی باید صبرش آن قدر سر برود که جام زهر راسر بکشد ودر صورت فرضیه دوم چرابه آشوب خیز سر به داران،نگاه منفی داشته است ؟
پاییز زیر چانه ی اندوه روح زمستان است چشمانت
اصلن بهار تازه خواهد داشت ...؟ صدبار مردن بی چک و چانه
این بیت مخصوصأ مصراع اول آن بسیارزیبا بیان شده
ولی در مصراع دوم پس از
اصلن بهار تازه خواهد داشت؟
صدبار مردن بی چک وچانه با بافت کلامی کل بیت هم خوانی ندارد
چرا که مردن بی چک وچانه کجا وبهار تازه کجا ؟ بنا براین نیاز به گفتن این قسمت احساس نمی شود
کلمه ی فرق وبین مخصوص زبان محاوره ای مردم سبزوار است نه زبان معیار
در زبان معیار کلمه ی فرق برای ادای مفهوم تفاوت کذاشتن کفایت می کند
وبیت زیبایی که از دیگر ابیات بیشتر به دلم نشست بیت پایانی بود

خون دلم را روی لبهایت با آینه قسمت نکن امشب
یا از حسادت سکته خواهم کرد یا می شوم دیوانه ...دیوانه
البته اگر من بودم دیوانه ی دومی را منادا قرار می دادم ومی نوشتم
دیوانه ...دیوانه!
در پایان ذکر این نکته ضروری است که از شاعر این شعر تا حالا شعر های عاشقانه واجتماعی زیاد و زیبایی خوانده ایم
موفقیت شاعر را خواهانم

درودی دیگر. پیشنهاد می کنم هربار یک شعر بگذارید.تا خواننده بیشتر متمرکزبشود.

مثل همیشه اشعارتون رو دوست دارم/درود

سلام
آن چه در این غزل بیشتر نمود پیدا می کند تلمیحاتی است که بر قلم شاعر جاری شده ودر معرض دید خوانندگان قرار گرفته است
تلمیح به لشکر کشی نادر به هندوستان وکشتن شدن نادر در نیمه شبی به دست یکی از سردارانش
هنگامی که پس از کورشدن فرزند نادر به دست خود او وبعد پشیمان شدنش وگفتن این که فردا هفتاد من چشم از شما در می آورمو......
همچنین لشکر کشی تیمور لنگ به سبزوار واز کله ها "سرها"مناره درست کردن او
وقیام سربه داران بر علیه مغولان
این که از تلمیح در شعر استفاده کنیم کاری خوب است ونشان از تسلط سراینده بر تاریخ وحوادث آن دارد
اما استفاده ی درست از تلمیح بر غنای شعر می افزاید نه استفاده ی ناقص
زیبایی هندوستان تو نادر کُشی نیمه شب دارد
دراین جا دو روایت تاریخ در هم آمیخته شده وخواننده می ماند که آیا لشکر کشی نادر به هندوستان باعث مرک او شده یا داستان کور کردن فزنداو به دست خودش
در بخش تیمور لنگ شاعر موفق عمل کرده وبه زیبایی از عهده ی بیان آن بر آمده که جای تقدیر دارد
خون مرا در شیشه می خواهی آشوب خیز سربه دارانم
صبرم سرآخر می رود سر از لبهای زهرآلود پیمانه

دراین بیت نمی شود تشخیص داد که آشوب خیز سر به دارانم مخاطب خود شاعر است یا مخاطب شعری اش وبرفرض صحت اولین نظر چرا آشوب خیز "که در آشوب خیز نیز می توان خرده کرفت " چرا یک سر به دارانی باید صبرش آن قدر سر برود که جام زهر راسر بکشد ودر صورت فرضیه دوم چرابه آشوب خیز سر به داران،نگاه منفی داشته است ؟
پاییز زیر چانه ی اندوه روح زمستان است چشمانت
اصلن بهار تازه خواهد داشت ...؟ صدبار مردن بی چک و چانه
این بیت مخصوصأ مصراع اول آن بسیارزیبا بیان شده
ولی در مصراع دوم پس از
اصلن بهار تازه خواهد داشت؟
صدبار مردن بی چک وچانه با بافت کلامی کل بیت هم خوانی ندارد
چرا که مردن بی چک وچانه کجا وبهار تازه کجا ؟ بنا براین نیاز به گفتن این قسمت احساس نمی شود
کلمه ی فرق وبین مخصوص زبان محاوره ای مردم سبزوار است نه زبان معیار
در زبان معیار کلمه ی فرق برای ادای مفهوم تفاوت کذاشتن کفایت می کند
وبیت زیبایی که از دیگر ابیات بیشتر به دلم نشست بیت پایانی بود

خون دلم را روی لبهایت با آینه قسمت نکن امشب
یا از حسادت سکته خواهم کرد یا می شوم دیوانه ...دیوانه
البته اگر من بودم دیوانه ی دومی را منادا قرار می دادم ومی نوشتم
دیوانه ...دیوانه!
در پایان ذکر این نکته ضروری است که از شاعر این شعر تا حالا شعر های عاشقانه واجتماعی زیاد و زیبایی خوانده ایم
موفقیت شاعر را خواهانم