ای صدای نفست صبح صمیمانه ی من

تو بهاری چه در انبوه درختان شمال

چه در این پیچش نیلوفری خانه ی من

هرچه یلدا بنویسند سر موی تو را

امشب اما شب قدر است سر شانه ی من

هی سرک می کشی از آخر هر بیت غزل

آه ای شوخ پری چهره ی  دیوانه ی من

مرگ حق است ولی کاش شبی پر بشود

با شراب لب شیرین تو پیمانه ی من