مطروحه كردی غمت را ای پير فرزانه ی دل

تو مرد دست آشنايی  با زلف وبا شانه ی دل

از خط پستی ومستی  تو خط به خط می شكستی

چون می پرست الستی  سرمست پيمانه ی دل

شمع تو صد شعله بر پا  می كرد وصد باره می زد

هرگوشه هر خانه هر جا آتش به پروانه ی دل

زخم است وسم است ومرهم ، چيزی ندارد به جز غم

خون است وآب است ودرهم ، عيش فقيرانه ی دل

دل جز به دلبر نبستی ای آخر عشق ومستی

درخود شكستی ،نشستی ،ويران به ويرانه ی دل

پرواز وبال وپری نيست جز پاره ازپيكری نيست

ردی زخون كبوتر  افتاده در لانه ی دل

بربال رنگين كمان ها  رفتی تو تا آسمان ها

معراجی از جسم وجان بود  اوج شهيدانه ی دل

ای رفته منزل به منزل  بی دست وبی پا و بی دل

می خواهم امشب بگيرم  شام غريبانه ی دل

دست تومی بوسم و سر  در پيش پايت سر افكن

اين آخرين بيت من بود حرف صميمانه ی دل