قسمت اول
منشات ابرو اولین مجموعه شعری است که حقیر در  خصوص آن  مرتکب " اظهار نظر"می شوم  
شگرد بنده روی تک شعر است ووقتی کار اظهار نظر می خواهد بر روی چند شعر صورت بگیرد تمرکزم ناجور به هم میریزد  
و اما بنا به یک معیار خود ساخته و حتما غیر علمی می توان اشعار منشات ابرو را به دو دسته تقسیم می کنم اول شعر هایی که به بدنه زندگی نزدیک است ، از تجربیات سالم و واقعی شاعر بر خاسته ؛ عمومی سازی شده ؛منطق تصویری ان قدرتمند است و ...
دسته دوم اشعار منشات ابرو حاصل توجه شاعر به ساختن نوعی ادبیت و شاعرانگی و معما گونه گی است که گرچه از نظر بعضی ها شاید بسیار هم  شاعرانه باشد اما بنده مخاطب ان نیستم حقیر با شعری که شاعر از درون آن داد بزند که ایها الناس من شاعرم سر ناسازگاری دارم و میانه ای با آن  ندارم و به همین دلیل است که من نثر بیهقی را بیش تر از نثر سعدی دوست دارم چرا که سعدی از ابتدا که شروع میکند آن قدر لوازمات و پیرایه به بافت طبیعی زبان میبندد که تا صدایش را به عرش برساند که ای قدسیان اسمان بنده نویسنده هستم اما بیهقی آن مرد بزرگ  از تجربیات زبانی و مکانیک طبیعی زبان بهره می برد و ارام ارام بدون سر و صدا نثرش به ما می فهماند  که بانویسنده ی بزرگی رو برو هستیم
و اما زیاده از مجموعه شعر منشات ابرو دور نشوم از دسته اول اشعار این کتاب مثالی می زنم
با سرنگی از نفت پر
مورچه های کار گر باغچه را می کشتیم
حالا کودکی ها
حالا سرنگ ها
حالا کار گرها
حالا مورچه ها
   این شعر نتیجه تجربه شخصی شاعر است که بخوبی با پاره های حالا ..و حالا ...عمومی سازی شده است هیچ دخل تصرف زبانی زایدی در ان صورت نگرفته است راه نیز برای حرکت شعر به سمت استعاره های درونی و نه موازی باز است
گرچه فرم این شعر در اشعار دیگران تکرار شده است ولی حقیقتا مضمون پردازی و تصویر سازی که بر فندانسیون شعر بنا شده است خلاقانه و حکایت از یک کشف است که در طبیعت زبان و تجربه شاعر اتفاق افتاده است
و نمونه ای دیگر
این بلوز
هر روز کوتاه تر می شود
و زمستان بلند تر
گربه سر کاموایی را می کشد
که مرگ است
که شعر در همین جا به پایان می رسد همه ی انچه که حقیر از یک شعر انتظار دارم در تا همین جای  اتفاق افتاده است اما متاسفانه شوق به شعر سازی و دور شدن از قطب و پاگرد شعر به سمت استعاره سازی های موازی شاعر را بر ان داشته است که ادامه دهد
وتلخ تر
من که شغال ها
 جگرم را می دوند
و آهو ها در بوی پیرهنم جفت گیری می کنند
هنجار گریزی در خصوص فعل می دوند نیز در این شعر صورت گرفته است که این باب در شعر ازاد امروز بسیار رایج است که در اکثر انها هنجار گریزی ها فقط در حد یک نفنن زبانی باقی می ماند
البته در این شعر "می دوند"را  که دراصل یک فعل ناگذر به مفعول است  می توان در معنای گذرا به مفعول نیز دریافت کرد
انها می دوند ناگذر       انها دور میدان را دویدند
با این توجیه می توان گفت جگرم را دویدند بار معنایی و شعریت آن  افزایش یافته است  طی کردن جگر فوق العاده است
و اما به لحاظ فرم بعضی از شعر های طولانی درمنشات ابرو باز و گشوده هستند و ابتدا و انتهای منسجم یافته ای ندارند و و مخاطب ان را می تواند تا بی نهایت ادامه دهد البته در سطح و نه در عمق زبان
مثال این مورد می تواند قطعه اول باشد شاعر فرم را از حافظه شعری و داستانی  خویش گرفته است و جزیی نگری ها و تجربیات خود را بر این فرم استوار کرده است
به نظر می رسد اولین کسی که در دوران معاصر به شکل سوررئال به درد نگریسته است صادق هدایت است که در ابتدای بوف کور می گوید در زندگی درد هایی که مثل خوره روح انسان را در انزوا می خورد که شاعر و شاعران زیادی با استفاده از همین الگوی نحویی پاره های بسیار شاعرانه ای را تولید نموده اند ولی نباید از نظردورداشت  که این نوع بر خورد تساهل آمیز با فرم شاعر فوق العاده ای به وجود نمی اورد بلکه فقط شاعر خوب از این بستر بر می خیزد
والبته این استعداد در وجود شاعر منشات هست که با طراحی  فرم های نو از شاعری خوب به شاعری فوق العاده تبدیل شود  
     این نوشته ادامه دارد