شعر اول  
تن و جان و سر و مالم به فدای قدمت
ای شریک دو جهانم! کم ما و کرمت

از تماشای چه گلزار فراز آمده‌ای؟
بوی گل می‌دهد امروز، دم و بازدمت

دست تنهای بشر! دست مرا هم بپذیر
و از این دست، مبادا برسد هیچ غمت

شعب دلخواه! من و رنج مرا در بر گیر
شهر گمراه! تو خوش باش به سنگ و صنمت

کفنی نیست اگر، پیرهن دوست که هست
مرگ محتوم! بیا، با دل و جان می‌خرمت

دخترم! بخت تو خوش باد که تا دامن حشر
عالَمی سینه‌زنان‌اند به گِرد علمت
شعر دوم
اسلام با نامش هوای دیگری دارد
در بین سر های عرب این زن سری دارد
 
خوشبختی از این بیشتر ؟ این بانوی خورشید
هر آینه در خانه اش پیغمبری دارد
 
پیغمبری که جبرئیل آیینه دار اوست
این زن کنار همسرش بال و پری دارد
 
این زن نخستین دست بیعت سوی اسلام است
این زن همیشه قبله ی روشن تری دارد
 
هر خانه ای که عطر پیغمبر در آن جاری ست
آن خانه سوی آسمان بی شک دری دارد
 
آن خانه بی شک خانه ی بانوی بانوهاست
بانوی بانوها یگانه همسری دارد
 
از این سعادت بیشتر دیگر چه می خواهد
در سوگ او پیغمبرش چشم تری دارد
 
دنیا فدای دین اگر کرده است بی تردید
در پیشگاه دوست جای بهتری دارد
 
پشت سر خورشید در محراب قامت بست
این ماه در خانه چه صاحب منبری دارد
 
زهرا همیشه گفته مادر نور چشم اوست
زهرا همیشه گفته یکتا مادری دارد
1-دو شعر در قالب غزل در شان منزلت حضرت خدیجه کبری گفته شده است بنای حقیر بر آن است که این دو شعر را به میدان مقایسه برده تا از این قبل نظر شاعران جوان را به بعضی از نکات جلب کرده شاید که مقبول افتد
قبل از هر چیز از دو شاعر محترم عذر تقصیر می طلبم که شاید گفتنی این چنین  را در خصوص شعرشان دوست نداشته باشند ولی هدف حقیر فقط ارایه نکاتی است که شاید بدرد بعضی از کاربران جوان بخورد و دوم اینکه این دو شعر خوب دوباره خوانی شود 
زاویه دید شعر اول که متعلق به جناب محمد کاظم کاظمی اول شخص مفرد است و به نظر می رسد وقتی راوی و شخصیت مرکزی ستایش شده یکی شده باشند میزان تاثیر گذاری ان بیشتر است
اما زاویه نگاه جناب امیر علی سلیمانی سوم شخص است و راوی در خارج از شعر و متن قرار دارد و در حقیقت شاعر و روایت کننده  و شخصیت ستایش شده متفاوت و مجزا از یکدیگرند و اصولا این زاویه دید و طراحی شعر از میزان تاثیر گذاری شعر می کاهد   
2-بعضی از ابیات شعر جناب امیر سلیمانی قابلیت جابجایی دارند بدین معنا که ان را می توان در خصوص دیگر  زنان پیامبر و یا همسران  پیامبران دیگر در ساختار و فرم شعر بکار بست
ولی در شعر جناب کاظمی تصویر سازی در همه  ابیات قابلیت چسبندگی شدیدی با ممدوح دارند بیت اول توجه به ثروت خدیجه ، همسری پیامبر و فداکاری خدیجه ،بیت دوم اشاره غیر مستقیم به سرازیر شدن پیامبر از غار حرا و روبرو شدن با خدیجه بیت سوم  به بیعت خدیجه با پیامبر به عنوان اولین فرد ی که به پیامبر ایمان اورده است بیت چهارم اشاره به ماجرا شعب ابوطالب بیت پنجم اشاره به کفن و دفن خدیجه در شعب ابی طالب و بیت پایانی نیز به حضرت فاطمه دختر حضرت خدیجه ارجاع فرا متنی دارد
در خصوص گسترش پذیری شعر جناب امیر سلیمانی و جزمیت شعر جناب محمد کاظم کاظمی قضاوت ارزش مدارانه را به عهده عزیزان سایت می گذارم البته نظر شخصی و البته سلیقه ای بنده نوع پرداخت جناب کاظمی را می پسندد شعر ایینی (نعت)آنچنان یکا یک ابیاتش باید به لحاظ استفاده از تصویر و زبان با ممدوح مرتبط و ممزوج باشد که هر گز نتوان آن ابیات را در فضای دیگری بکار برد  
حتی اعتقاد حقیر بر این است که در شعر آیینی باید شان و منزلت ممدوح در مقایسه با دیگر شخصیت های غایب در شعر نیزرعایت شود
 در شب شعری عزیزی رفت و در خصو ص حضرت زهرا شعری با استفاده از حد  اعلای تصویرسازی و تشبیه سازی های رایج و کلی  خواند بعد از تمام شدن مراسم بحث و گفتگو در خصوص اشعار خوانده شده پیش امد که گفتم  بهر حال مقام حضرت فاطمه در دایره اعتقادات ما بعد از پیامبر و حضرت علی قرار دارد باید میزانسن تصویری و ستایشی شعرت بگونه ای تنظیم شود که اگر فردا در دفتر شعرت بخواهد شعری در خصوص پیامبر و یا حضرت علی باشد رتبه ی سوم حضرت زهرا دیده شود   
ایشان فرمودند : من به جز برای حضرت زهرا برای هیچ کدام از ائمه شعر نگفته ام که به او گفتم مخاطب را دست کم نگیر مخاطب در ذهن خود همیشه در حال بده و بستان و فرا رفتن از متن شعر است  و اگر شاعر نتواند میزان الحراره شعرش را حتی با المان های غایب شعر تنظیم کند حتما شعرش از محور باور پذیری  خارج خواهدشد (البته این سخن فقط در ساحت شعر ایینی معنا و مفهوم پیدا می کند و گرنه در بقیه ی ژانر های شعر می تواند اساسا شعر زاییده لحظه و نا اندیشیدگی شاعر باشد قبل از اینکه بنده ورود به سایت شاعران فارسی زبان داشته باشم چندان در هنگام نوشتن مطلب در خصوص شعر معتقد به جدا سازی نحله های شعر از یکدیگر نبودم ولی از قبل گفتگو با اساتید محترم  به این نتیجه رسیدم که در شعردینی باید  باور ها  بر شعریت غلبه داشته باشد و حتی شاعر باید شعر را فدای ماورای شعر کند )  
     زیاده از موضوع اصلی دور نشوم بحث مقایسه دو شعر بود
3-در شعر جناب امیر سلیمانی بارها برای ارجاع مخاطب به حضرت خدیجه از "این زن " "بانو" استفاده شده است و اشارات  چند باره به پیغمبر با استفاده ازتکرار  لفظ "پیغمبر"در صورتیکه در شعر جناب محمد کاظم کاظمی حتی یکبار هم از لفظ زن بانو پیغمبر استفاده نشده و در حقیقت هم غنای واژگانی شعر جناب کاظمی افزایش  یافته است و هم  در حد اعتدال به سمت غیر مستقیم گویی پیش رفته است و هم ایجاز
خوب است در اینجا ایجاز گویی استادانه جناب کاظمی را با مقایسه ی مصراعی از جناب امیر سلیمانی که اتفاقا ابشخور مضمونی آن یکسان می باشد نشان دهم  
جناب کاظمی می گوید : دست تنهای بشر دست مرا هم بپذیر
و جناب امیر سلیمانی نیز می گوید : این زن نخستین دست بیعت سوی اسلام است
جناب کاظمی فقط با استفاده از کلمه تنها توانسته است تاریخیت شعر خود را که اولین فرد خدیجه بوده است که به پیامبر ایمان اورده است ثبت کند اما جناب امیر سلیمانی برای همین مضمون مجبور به گفتن یک گزاره خبری گردیده است که در ان جمله طولانی شده است اما از جوهره شعر کاسته شده است
4- وزن شعر جناب کاظمی فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن می باشد که وزن رایجتر و روانتری است  تا وزن شعر جناب امیر سلیمانی که مستفعلن مستفعلن مستفعلن فع لن می باشد    که معمولا در فضاهای ضربی و سنگین بیشتر مورد استفاده قرار می گیرد
5- تصاویر انتزاعی  و استعاری در بعضی از ابیات شعر جناب امیر سلیمانی رنگ و بوی بیشتری دارد ولی تخیل در شعر کاظمی در حد فقط چند شخصیت بخشی به شعب ابی طالب شهر گمراه و..متوقف است با این وجود  استعاره پردازی ها در شعر امیر سلیمانی در خدمت تجلیل و نوعی صنعت سازی قرار دارد و پای از این حد بیرون نمی نهد در صورتیکه در شعر جناب کاظمی جان دار پنداری که در اغلب ابیات هست در خدمت پیام و طبیعت زبان شعر قرار دارد 
6-در شعر جناب امیر سلیمانی هم پوشانی محتوایی و  تصویری  وجود دارد اما در شعر جناب کاظمی هر کدام از ابیات شکل مستقلی را از یک خرده روایت بیان می کند که بیشتر حالت هم افزایی دارند تا اینکه  یکدیگر را بپوشانند و یا در صدد تکرار یک پیام یا یک تصویر بر ایند
7- در حالیکه شعر جناب امیر سلیمانی از ابزارهای بیانی صور خیال مثل تشبیه و استعاره  سود می برد   ولی از قابلیت های زبانی و یا به گفته ی قدما صنایع لفظی کمتر بهره مند است
گوشه ای از اجرای زبان در شعر جناب کاظمی را می توان این گونه بر شمرد :
  بیت اول بین تن و جان و سر و مال نوعی  سجع   
  بیت دوم بین دم و باز دم گل و گلزار نوعی اشتقاق
بیت سوم تکرار دست و نوعی نغمه حروف با س
بیت چهارم شعب دلخواه و شهر گمراه در ابتدای دو مصراع نوعی موازنه ایجاد کرده است که این موازنه از قبل شعب و شهر سجع مطرف و دلخواه و گمراه سجع متوازی ایجاد شده است
در بیت پنجم نیست و هست و دوست با هم حروفی نوعی اشتقاق ایجاد کرده اند
البته در شعر جناب امیر سلیمانی نیز با تکرار سر در بیت اول و تکرار این زن و خانه در ابتدای چند مصراع ه و تکرار پیغمبر، همسر نوعی اجرای زبان را می بینیم که بیشتر از نوع تکرار است و تا حد زیادی تنوع و گوناگونی زبانی شعر جناب کاظمی را ندارد
  در پایان از همه دوستان می خواهم که این دراز گویی را بر من ببخشند