پرواز می دهد به سمت قبرستان 
به تو که فکر می کنم 
از پایین افتادن آسمان می ترسم 
نه 
این گردن آویز بوی خون می دهد 
نه بوی جنگ های صلیبی 
صلاحِ- الدین را باش 
در میدانی می جنگد 
که نهایتا 
لاشه ی خودش را از آب می گیرد 
تاریخ را کشف نمی کنم 
دوباره می خوانمت 
به یادت می آورم 
حتا اگر زمین و زمان را 
بر شانه های خوابیده ام 
آوارکرده باشی
با دلی شکسته 
تیمم می کنم 
قبرستان های بم را وجب به وجب 
خرما پزان می شود 
بندری می رقصم
ردپای تورا 
دورتادور خودم 
حتا 
اگر یکبار هم از این مسیر نگذشته باشی
می ایستی و نگاه می کنی 
تمام قایق های کاغذی 
ورق به ورق 
به آب می روند
شعرم را 
می ایستی و نگاه می کنی 
تمام نسیم ها 
بوی تعفن می دهند 
مغزم را
می ایستی ونگاه می کنی 
مبادا دنیا روی سرم هوار بزند 
حتا 
ساعت های زنگ زده 
جرات نکنند 
فرمان ایست بدهند 
می ایستی و نگاه می کنی
فراهانی شوم 
بی آنکه حتا یک لحظه در عمر خویش قائم مقام شده باشم
با ناخن 
روی تنه ی درختی نامت را 
حک می کنم 
نشان به این نشان 
گذرت افتاد 
جغرافی بخوانی
درحوض‌خانه قصر نگارستان 
چه می گذرد...
سید مهدی نژادهاشمی