.
تو را دیدم
شبیه ابر بودی
آسمان تاریخ می بارید
به آبان ِ نگاهت التزامی داشت فروردین
که می لرزید
و جغرافی ترک می زد
میان بازوان ِ من
تو را در قصه ها خواندند پا در بیستون ِ معجزه داری
شکوه و شوکتت ایران ِ پارینه
تو را دیدند با فرهاد شیرین می شوی
با دلبری های هوسناک ِ وجود زن
در هزاران ، توی آیینه
بخند ای باغ ِ بی کینه
میان دود و آتش
دشنه ها و خنجر عریان
میان ِ زرورق های سحرگاهان
که دود از انتظار سَر سرای چشم تو روشن کند
بانوی تهمینه
گوزنی را به دام انداخته چشمت
که حتا بعد مرگش
شاخ هایش را 
برایت یادگاری می گذارد تا بسوزانی
اگر فصل زمستان بود
در شومینه
زمستان است و یخبندان ، به توجرأت نخواهد داد
رویت را درون برکه ی مهتاب
زیباتر برقصانی
وَ
گیسوهای تو موجی شود بر هیس های هیس ِ چشمان ِ ستم اندیش
بزن شولای باران را
برآیینه
که عقرب
نیش  خود را درکویری خشک و لم یزرع
 فرود آرد
به مغز آدمک ها و مترسکهای پوشالی
تفنگت را زمین بگذار و اخم از چهره ات بردار ای بانوی دلتنگی
تو با تاریخ ایران
یورش چنگیز و اسکندر
ترک های مداین
بیش از این دیوار همسنگی
بزن سازی
به عشق و شور و یک رنگی
بساط ِ معجزه بر پاست با آباد ِ گیسویت
نترس از خون و خاکستر
نرنج از آسمان ِ تار
بزن تاری که سرمشق ِ خدایان و خداوندان  شود
گلهای شب بویت
به اشراق نگاهت تاج برسر می گذارد سهروردی را
میان ِ خواب و بیداری
نترس از شهر دهر آلود
به لبخندی به یاد آور 
که تو از نسل مهتابی
گذشته هرچه بود و هرچه هست آباد یا بیداد
فدایت باد هرچه باد !
بادا باد
فقط یاد تو می ماند
میان برگه ی اعصار
سَرِ آن دارد امشب باد
که برگی آورد قرعه
همیشه سبز را سویت
و من
دیوانه از تندیس تو تقدیس می خواهم
هلا
ای مظهر افسانه های روشنِ تاریخ
سید  مهدی نژادهاشمی