روح مرا سکوت لبش می دهد خراش 
با من غریبگی نکند بی بهانه ، کاش 
دنیا به وفق آنچه تو هستی نمی شود
بیهوده است این همه هر روز و شب تلاش
اصلن به این جماعت دیوانه دل نبند
باید گذشت از بدو خوبان ِ این قماش
این دوستان ِ برّه نمای هزار رنگ
یک روز می برند تو را روی دست ، فاش
در مجلسی که جسم تو را ختم می کنند
دارند می دهند به چشمان خود شباش 
قیچی کن آخر این هوسِ قید و بند را 
در طول عمر خویش دمی مثل مرد باش 
آشوب های رگ به رگت را تمام کن 
بغض انار را به زمین و زمان نپاش 
.

سید مهدی نژادهاشمی