روبه رویم نشسته ای ا نگار ،هی ورق میزنی غزل بامن

با خودم فکر می کنم که غزل ،هیجانی است از ازل بامن

تب چنگیز بر نشابورت،و لگد کوب باغ انگورت

تو ولی عاشقانه می نوشی،غزل تازه چون عسل بامن

چمدانت پراز ترانه ی شوق ،می بری باخودت به کودکی ام

مانده از جشن بادبادک ها،كوله باري ازاتل متل بامن

فایز شروه های دشتستان،جرعه نوش سبوی خیام است

هردو از یک مسیرردشده اند،شیشه وشروه در بغل بامن!

باخودم فکر می کنم که چرا،برسرم آسمان کبودتراست؟

باخودم فکر....می کند چشمت،این معمای گیج حل بامن؟

امشب از کوچه باغ نیشابور،می رسی روی ساحل بوشهر

منطق الطير عشق مي خواني هي ورق مي زني غزل با من!

27/6/1388.برازجان