مقدر است بتابد به روی نیزه شفق ، " مرو چوبخت ِمن ای چشم مست ِ یار به خواب"
چقدر مانده به تاریخ ِ لایقش بودن ! ؟ چقدر راه زیاد است سمت ِ آب و سراب
نمی شود نشناسند ! عاشقانش را ، اگر پیاده به سمت ِ بهار در راهند
تو را به وسعت ِ آبادی سر بر دار ! پرنده می شود آقا... دل ِ مرا دریاب
شبی به طالع ِ پروانه بودن از پیله ، شبی به مقصد ِ دریا کشیدن ِ بر دوش
به قصد ِ موج اگر بغض کرده است ، بخواه ، به سنگ و صخره نکوبد غمت مرا چو حباب
هزار پنجره باز است و چشم ها بسته ! زمانه عادت ِ دل سنگ پروری دارد
به سمت ِ سینه ی دلتنگ ها دری بگشا ، که خسته اند از این چهره های پشتِ نقاب
شبی بهانه شود با کمان ِ ابرویت ، دلم به دام بیفتد حجاب بردارد
به چشم شستن ویک جور دیگری دیدن ، قدم  قدم  برسد تا قلمرو مهتاب
بجز شکسته دلی وصف ِ کولبارم نیست مرا به عشق نخوانده است ! گاه و بیگاهم
در آن زمان که بپرسند قبله گاهت کیست ؟! مباد در نفس ِ من شکسته باد جواب
همیشه راه دراز است و وصل آرامش حسین (ع) کشتی ِ امن ِ نجات ِ آدم هاست
پلی ست عشق ولایت درون احساسم که  تا ابد نکنم پیش روی خویش خراب
حسین (ع) آخر این جادِ ه های دریایی ست ، معطرند تمامی رود ها اینجا
نمانده خون دلی در رگ ِ هوای وصال،  ...به اشک ِ شوق،  خلائق گرفته اند گلاب
غبار ِکوی شما مشق خاکساریِ ما ست ، به عاشقان بچشان ، اربعین نورت را
غم ِ گران شده گر آسمان نمی بارد ، چنین که از عطش ِ شوق مانده در تب و تاب
کسی که عشق ِ حسین(ع) است در دلش موج است ، مباد تا که کمر بشکند به صخره ی غم
حسین (ع) یاور میدان ِ جنگ  می خواهد  شکست موج شود موجب وفور حباب
فریب ِ صخره ی سخت ِ زمانه را نخوریم ، که حلقه می زند اشک و چو موج برخیزد
طلوع مشرقی تو دوام ماست دلیل ، گرفته درس وفا از جبین دریا ، آب
سید مهدی نژادهاشمی