1- لا یصید فی سبیل الله

« دوش با من گفت پنـهان کاردانی تــــیزهوش »

لا یَصــــــیدُ فــِی سَبـِـــــیل الله السّــــــنّور ، موش

می نشینی با کســی پروات باشــــد لیــک از آنک

نا خـود آگاهـــــانه بر تو راه یابــــد خُلق و خوش

گر چـــــه بینی مـــار کبری پــــا نـــــــدارد زینهار

صد قدم آید به سویت یک قدم رفــــتی چو سوش

الحـــــذر از جهل و غفـــلت الامــــان از نیش مار

الفـــــرار از دخـتران زشتـــــخوی شیــــک پوش

همسرت گر قصــد تجــــدید الفراشت هست ، هان

شوهر خــــــــود را نمــــی خواهد ببیند با هووش

اقتدا گـــــر عاقــــلی هرگـــــز مکـــــن بـر کلّه خر

کلّه اش گـُنده ست لیکن مغز و عقلی نیست توش

خر همان خر هســــت پالانش عوض گردیده است

هیچ فرقی نیست جانا بین « اوباما» و« بوش »

خوک بد بوئی نجـــــس تر از سگــی مردار خوار

حیرت اندر حیرت آمـد هست او ، با ، مـا و بوش

عالـَـــــمی را می دهـــــد از خــود فراری لیـک ما

ای دریـــغا گوئیـــــا غوکـــــیم در مـــرداب ولوش

 کار خــــــود را می دهـــــد ترتیب بی پـــــروا اگر

گرگ می بیــند تو را از فرط غفـلت نیست هوش 

لحظـــــه ای باشی اگـــــر غافـل حقـــــت را ظالمی

می خورد چون راحة الحلقــوم و مشتی آب روش

هی تو حـالا روز و شب بنشین و نفرین کن بر او

گیر با نفــــرین نخواهـــــد کرد حقـّــــت در گلوش

گفـــــت کاندیـــــدای مجلـــــس من اگــر رأی آورم

غرق می گـــردید ای مردم شما در عیش و نوش

رأی دادیــــم و بـــــه مجلــس رفت آن بی خاصیت

هرگــز از او مــا نپرسیدیم عیش و نوش کوش ؟

چون سخن در پــــرده می گــوئی نمی فهمد کـسی

« یا سخن بی پرده گـوای مرد عاقل یا خموش »

2- کرّه خرها :

کرّه خر هـا دیـــــده ای وقتی که عرعر می کنند

پوز خود را گـــاه این ور گـــــاه آن ور می کنند

طعم تلخ بار سنگـــــین را نمی فهـمنـــــد چیست

خویش را از جهــــــل با اسبـــــی برابر می کنند

روز روشن خواب خوش دارند مـــی بینند ؛ هان

عنقریب از عرّ وعرّ ؛ گوش فلـــــک کر می کنند

مشکلـــــی دارم وکیـــــل مجلـــــس ما حل نکرد

مردمان را از چـــه رو نامردمـــــان خر می کنند

نیست این شقّ القــــــمر دیدی اگـــر نر ماده شد

یا شنـــــیدی گـــر طبیـــــبان ماده را نر می کنند

از دغل بازی است جانا نیست از انصـاف و عدل

ظالمـــــان گـــــر گاهـــــگاهی ظلم کمتر می کنند

هیچـــــگـه مـــــن در نیــاوردم سر از اینکه چرا

بچّـــــه هـــــا تا غنـــــچه می بینند پرپر می کنند

گـــرچه نفعــی هم به ما از موشگیری می رســد

گـُـــــربه هــــا این از پی مقصــود دیگر می کنند

حتماً از ناچاری و فقـر است بعضــــی مردمــــان

پـــا اگـــــر دیـــــدی که در کفش پیمبر می کنند

ما سخـــــن ؛ پولـــی نمی گوئیــم می دانی چرا ؟

مردم این دوره حـــرف مفـــــت بـــــاور می کنند

شعر حافــــظ منفعــــت جز فالگیری چون نداشت

قــدسیـــــان دارند شعـــــر طنـــــز از بر می کنند