زیبای من بگو که فریبای کیستی 
در معبد که و بت زیبای کیستی 
تو پاره ی تن من و بادیگران خوشی 
از پشت پرده محو تماشای کیستی 
بی آسمان تر از همه ی شهر ،مشکی ام 
چشم و چراغ روشن شبهای کیستی 
دامن به اشک سرخ ندامت گرفته ام 
جام شراب شام مسیحای کیستی 
این شام آخر است اگر ریخت خون من 
فردا پی قضاوت بی جای کیستی 
امروز با دوچشم من اصلن نساختی 
تنگ غروب تشنه ی فردای کیستی 
مجنون تر از تمام مجانین عالمم 
دل دل نکن بگو که تو لیلای کیستی 
زخم تبر رسیده ته استخوان من 
آخر تو زیر سایه ی طوبای کیستی 
گیرم وفا کنی و بیایی سراغ من 
باران مست نرگس رسوای کیستی .
باآسمان تیره ی خود حرف میزنم 
ابرو کمان گنبد مینای کیستی
روزی که روی شانه ی خاک است قامتم
دنبال شانه های تسلای کیستی 
2
تا بوده من پیاده ام و تو سواره ای 
لعنت به روی تو که چنین ماه پاره ای 
گرگی ست در دلم که به شور نگاه تو 
جان می کند هنوز به تنها اشاره ای 
حافظ مگر دوچشم تو را دیده که چنین 
از هم گسسته دانه ی هر استخاره ای 
تو بیش از این که سخت گره می زنی به زلف 
بر بخت های بسته شده راه چاره ای 
تنها کبوتری که از این بام می پری 
پس لرزه ات نشسته به هر پامناره ای 
با من غریبگی نکن آخر عزیز من 
تو نیز مثل روح من از یک قواره ای 
تو مثل من اسیر گناه نکرده ای 
در ماجرای آدم اگر هیچ کاره ای 
باید نگفت وسوسه در تاروپود ماست 
باید نگفت در دل شب تک ستاره ای 
دریا تویی به وسعت چشم غزال ها 
بیچاره دل دلی که شود تخته پاره ای 
ساحل کجاست غیر وقارو متانتت ؟!
دریا کجاست بر لب صحرا کناره ای 
3

می شوی هر لحظه تو،تنها ، خدایم بیشتر 
نیستی! دلواپسم کرده دعایم بیشتر 
مردم این شهرها زخمند و تو دیوانه ای! 
می دهد دیوانگی هایت ، شفایم بیشتر 
پنجره باز است اما مانده ام کنج قفس 
کوه الونداست بار شانه هایم بیشتر 
گرچه بی بال وپرم کردی ندارم شکوه یی 
فکر تو از خویشتن کرده رهایم بیشتر 
هرچه دردت بیشتر باشد لبم خشکیده تر 
گرگم و باران که می بارد... دوایم بیشتر 
حال من خوب است لبخندی به لب دارم ولی 
خنده دارد طعم تلخ گریه هایم بیشتر .
عطر تو پرکرده این پس کوچه ی تاریک را 
داده ترجیحا" عطا را بر لقایم بیشتر 
شب پر از خون دل و جام از می ومن از خیال.... 
میروم فرقی کند حال و هوایم بیشتر 
4
موی تو خورده گره بر سر پیمان شکنان
که پذیرای دلم نیست دل کوه کنان 
رفته بر باد سر زلف تو و از من دل 
وای برآنکه شود همسفر راه زنان 
هر کسی با تو نشسته است به حافظ رفته است 
شده از شهد لبت شهره ی شیرین سخنان 
گرچه صید تو شدم دام تو افیون من است 
سوختم با عطشت از دل وجان شعله زنان 
بال من بسته به دامان تو با خلقی تنگ
هوست خارج از این حوصله ی پیرهنان
.
قدر دلواپسی ام دور شو از مردم شهر 
تا نگردند به دور هوست پرسه زنان 
سید مهدی نژادهاشمی