سید مهدی نژادهاشمی
نام تو دریایی ست آرام و فقط ، زن ، نیست 
نقش و نگار دامنت جز یاس و سوسن نیست 
عطر تو پر کرده است فروردین روحم را 
دیگر به غیر رنگ و بویت جان در این تن نیست 
با یک نظر بر روی تو مهتاب حس کرده است 
خورشید هم اندازه ی تو پاک دامن نیست 
حتا برای قدر دانی کردن از نامت 
شعری سزوار تو در اثنای گفتن نیست 
این شعر هم بی سایبان مهر تو مادر 
جز آتشی انداخته بر جان خرمن نیست 
من دوستت دارم ،همیشه، تا ابد ، تا عشق ...
در قلب من جز آتش عشق تو روشن نیست 
گل واژه ای از نام مادر نیست زیبا تر 
این گل سزاوار جفاکاری چیدن نیست .
باشد دعای خیر تو همراه ما مادر 
بی تو دل ما از گزند درد ایمن نیست
سید مهدی نژادهاشمی
دلبستنم محافظه کاری نبود و نیست 
دامان عشق غیر حصاری نبودو نیست 
دستم به پرده ی هوس آلوده می کشید 
نقشی که جز نهایت خاری نبود ونیست
رویایی باغ غیر تبر حاصلی نداشت 
این چوب خشک مست بهاری نبود ونیست
اسب سفید خاطره هایی که داشتیم
دلتنگ و بی قرار سواری نبود و نیست
تنها توافق من و تو بر سر غم است 
غم نیز غیر چشم خماری نبود و نیست 
درس هبوط داده اگر این درخت پیر 
بر شاخه ای که داشت اناری نبود و نیست 
سید مهدی نژادهاشمی
شبها بدون درد می خوابم! نپرسید! 
حال مرا وقتی که بی تابم نپرسید 
لیوان چایی تلخ باطعم صبوری 
قرص است امشب حال مهتابم ، نپرسید 
هر روز نان را میزنم بر خون شعرم 
بد نیستم!ازخط اعصابم نپرسید 
وقتی تب دیوانگی ام را ندیدید 
هذیان نگویید و ازآدابم نپرسید 
پاییز رنگ عشق خواهد شد از این پس 
از برگ وبار سبز و شادابم نپرسید
هرشب نماز حاجت چشمان خود را 
از گوشه ی دلگیر محرابم نپرسید 
سید مهدی ن
ژاد هاشمی
دیوانه ای سر در گریبانم نخوانید 
از چشم من آنچه نمیدانم نخوانید! 
حرف و حدیث تازه ای وقتی ندارید! 
باران غم ها را به ایوانم نخوانید 
اینروز ها هفتاد و یک رنگ است گر عشق 
از پیله بیرون تا پشیمانم نخوانید 
تنهایی ام را با خودم تقسیم کردم 
همبندی غم را به زندانم نخوانید 
دلبسته ام بر کودکی های درونم 
من را چنان هم سن وسالانم نخوانید 
اینروز ها اینروزهای بی مروت 
حال مرا از بغض پنهانم نخوانید 
دیوار ها... دیوار ها ...دیوار بی غم 
در چار دیواری نمی مانم نخوانید - 
- من را برای دلخوشی بر زیر لبها
وقتی شبی بی شعر می مانم نخوانید
سید مهدی نژادهاشمی
مهتاب من اگر چه دو چشم نجیب داشت! 
بر دامن هوا و هوس عطر سیب داشت 
با روسری ست شعر مصور بدون آن -
- دستی به تار موی دل هر ادیب داشت 
از خون دل پر است دوات سکوت ما 
خط جنون به روی لب ناشکیب داشت 
با یک ردیف تازه میان غزل مرا 
هم کشت هم بهانه به دست رقیب داد 
دنیا برای مرد غزلهای بی فروغ 
آغاز فصل های عجیب و غریب داشت 
حافظ نگفت خاک سیاه است عاشقی !
روی تو را ندیده هزاران رقیب داشت 
از دست دوست هر چه کشیده است ،دم نزد !
سعدی نراند شکوه که غم از حبیب داشت
.
دردی ست درد عشق نگردید ،گفته اند 
هیچش طبیب نیست اگرچه طبیب داشت !
امن یجیب حافظ دخت قجر هنوز! 
در غنچه بود و دورخودش عندلیب داشت 
سید مهدی نژادهاشمی