گر چــه داری در دل خـــــود اضطـــــراب از آینه

می ربائی با جمال خویـــــــــش خــــواب از آینه

از تو چون سرشار می گردد شگفتی نیست هیچ

وام گیـــــرد روشـــــنی گـــــــر آفتــــــاب از آینه

هیچ از هشیــــــاری خورشیــــــد پروائی نداشت

چشـــــم هـــــایت چون که می دزدید قاب از آینه

دامنـــــت رؤیـــــای هر دشت و دمن می شد اگر

چشــــم خـــــون پالای تو می برد حساب از آینه

آیـــــه هـــــای ســـــوره ی حشرِ تمنا را بیین

عشق می روید زمــــن بر مـــــن بتــــاب از آینه

راز مکتـوم ترا بـــــا هیچکــــس هرگـــــز نگفت

قـــــدر می دانی اگـــــر پــــس رو مــتاب از آینه

مـــن نمـــــی دانم چه سرّی هست در چشمان تو

کـــــز نـــگاه توســــــت جاری روح  آب از آینه

چیســـت مقــــصود تو از این ناز و طنّازی مگر

جـــــز همـــین روحی که شد در تو مذاب از آینه

از کــــدامین شــــانه بر می خیــزی آیا کاینچنین

مـــــی تـــــراود از قیـــــامت التـــــهـــاب از آینه

من تمــــام هستــــی ام را گـــُـــم همینجا کرده ام

کنجــــکاوی کــــن تو این گــُـــم را بیاب از آینه

هر چه می خـــــواهــد دلت از راز شیدائی بپرس

از نهــــــادش آه بـــــرخیـــــزد جـــــواب از آینه

بی شـــــک از فیـــض وجود توست می بارد اگر

در کـــــویر طبـــــع مـــــن این شعر ناب از آینه

و یک غزل به لهجه ی ناب مشهدی :

همـــــو جوری کــه دِلِت مِخـــَه خِدَم تا مِکِنی

کَسَه ی چیشم مـــور از خـون مِثِ دریا مِکِنی

حال و روزُم روشَنَه چی بَشَه فردا اوجـــوری

کـه تو تـــــا دری خِـــــدَم از هَمی حالا مِکِنی

أجُّـــــش از روز قیــــامت تـــو که پِروا نَدَری

خـــــون بـــه مـــــین دلِ مـو مثل زلیخا مِکِنی

به ســـــرِت مِزِنـــه خـَــــو از سر مــو مِپِرَّنی

بی خیـــال از مو مــِــری آســـــوده لالا مِکِنی

مِدَنُم پوشــت ســـرُم ناقـــــُلا صَفـــَــه مِذَری

مِزِنی بـــه پـــــور روئی پیش رو حاشا مِکِنی

خیــــلِ دُنبالـــــش بودُم امّـــــا نبُردُم بُو که تو

مِهــــرِتِر به چی کِلَک مـــــین دِلا جــــا مِکِنی

به مــــو گفتی که بـعهدِت مِکِنــــی روزِی وفا

خَه دیـــدُم وفا کِنی خِدَت مُگُـــــم هـــــا مِکِنی

مِثِ کـــــه خوشِت میَه که مورسرِکار بِذَری

ســـــرمُــــدُوَّنی تـو مور امروز و فِردا مِکِنی

خودمُــــم خوب مِدنُم که سرِ کــــاریَه ولـــــی

مور هـــوائی تو خِدی ای قیل و قـــولا مِکِنی

غم و غصّــه هار هَـــمَر مین دل مــــو مِذَری

عقــده های ای دلِ مورخوب دَری تو وامِکِنی

أتیشَـــــه میـــــنِ دلِ مــــــو دَرَه وَلـوَل مِکِنَه

تـــــو دَری ای أتیـــــشِر فِقَــــط تِمـاشا مِکِنی

خَنَـــــت آبـاد کـــــه دَری زخمِــمِ مِرهَم مِذَری

دردِ بـــــی دِرمـــــون مـور دَری مُداوا مِکِنی

مِبِندی بـــــه روی مـو هر چــی درِِ وایَه ولی

بـــــه روی دشمــــنِ جونم دَری در وا مِکِنی

نَکنَه روزِی بِیَـــــه کــــه پـــــا به کوچَه بِذَری

چـــــــی قیامـــــتِ خـــــدا مِدَنَــــه وِرپا مِکِنی

تو نِشِستـــــه ی کـه اسُـــب مِتَـزَنَن پِری رویا

نَنـــــدَنَن کــــه اگِــه وَرخِزی تو غوغا مِکِنی

کـــــسِ قَـــــد مثـــلِ قدِ مو شاخِ شمشاد ندیدَه

مثلِ أچَّـــــه قـــــدِ راستِمـــــِر تـــو دولا مِکِنی

تا مُخوام یَک بوسَه مو از لُـــوِ غنچَت بگیرُم

مِگی خـَــوشِر نَمِبــــینی چـــــی تِقــلا مِکنی ؟

خودمِر گـــــم مُکُنُم تا که تـــور از دور مِیبینُم

تا که پیدا کِنِـــــی مور هـــی ای پا اوپا مکنی

هر زِمون مُگُم مُخوام بیـــام به پیشِت بیشینُم

بی  رودرواسی مِــگی کـــــه خیل بیجا مِکِنی

همـــــو جوری کــه دِلِت مِخـــَه خِدَم تا مِکِنی

کَسَه ی چیشم مـــور از خون مثل دریا مِکِنی