حسین جانِ دلم، عزیز گلوبریده ی من ، ای تن ات خفته در گودالی به عمق تاریخ رذالت و سرت نشسته بر نی ای به بلندای جور و ستم های گردنکشان تاریخ. عزیزِ از عرفات آمده، زیبای سپید چهره ی عمامه بر سر، ای همیشه ی معطر، ای نجابت اعظم، ای کشته ی بسیار در تار تار گیسویت،ای کشته ی اشک ها،ای مصباح الهُدای ِ خانه روشن کن! ای زلف زلفِ تو گره گره باز کرده از شام پریشانی ام. گیسو پریشان! عطشان! ای آب های جهان افتاده در پای لبت، ای سیرابِ خشکیده لب، ای ترک های لبت مصبِ دریا... از گودال هزار و‌ چندصد ساله ات برخیز تا تمام شود جشنواره ی نکبت خیز ِ اسب های لاابالی کوفه. بلند شو و عمامه ات را بر سر ببند بالابلند زیبا کردار من. ای پیشانیِ زخم دار، ای سینه ی شکافته، ای هزار و نهصد و پنجاه زخم! ای پیراهن کهنه ات را حرامیان برده، ای انگشت بریده ات دلیل بغضی که فرو نمیرود،بمیرم رگ های بریده ات را وقتی شیعتی مهما شربتم می خواندند. فدایت بشوم که رودها به دهان عطشناکت اقتدا کرده و مزارع جهان را سیراب می کنند. ای رود رود از لب تو جاری، ای رودخانه ها گدای خروشناکی ات، ای اقیانوس ها دستمال سبز حاجتمندی به حنجره ات بسته، ای غروب بی کسی، ای تنهایی شگرف!ای تنها مانده ی بی عباس، ای تاریخ ساز شگفت در برابر چشمهای زینب، قربانت حسین جانِ ِ تنها مانده در دشت، اباعبدالله ِ نفس سوخته ی نینوا، به «شاه شمشاد قدان» ِ در علقمه افتاده ات سوگند که رها نمی کنم زلف های خونی مبارکت را، خسرو شیرین دهان! آفتاب بر نی نشسته! قربان بدن پاره پاره ات، جانم به فدای نفس آخرت که می رفت و برمیگشت و چشم هایت که باز میشد و روی هم می افتاد. بگذار زار بزنم تمام تاریخ غربتت را، بگذار گریه کنم شام عاشورا در شام عاشورا... صبح نینوا در صبح نینوا... و هزار ظهر زخم خورده ی داغ را مرثیه بخوانم و التماس کنم به مغرب های درهم آمیخته که تو را از بالای نیزه پایین بیاورند... نمی آوردند ... تو را از بالای نیزه پایین نمی آورند و روزگار جهان روز به روز سیاهتر می شود ای آفتاب، ای شمس سربریده...ای از علقمه تنها برگشته، ای ناگهان تنها، ای تیرها بر تو، ای نیزه ها به سویت، ای شمشیرها تو را...ای تن تکه تکه ، ای پاره پاره ، ای بدن قطعه قطعه ، یا حسین ...
صلی الله علیک یا اباعبدالله