بر آستان زخم دلشکسته ی خورشید

مردی پنجه در ریشه ی جنون خون می زند

و تراکم زمان منجمد را

در چشم آتش واقعه می شوید.

زنی ـ نشسته بر کاکل ابری آواره ـ

دلگرفتگی خسوف را

در گوش تنهاییِ گُر گرفته ی زمین

قصه می سازد

و با تسبیح اشک آسمان

برای دفع هول و هراس هبوط

صلوات می فرستد.

کسی نمی داند که هرچه کوه

دردِ متورمِ کدام فصل از زندگیِ جِرم و ثانیه هاست

که هر شب

در سایه ی سربیِ زمین گم می شود

و هر بامداد

 با بغضی تازه تر در گلو

همه ی درماندگیِ بودن را بر دست گرفته می گرید.

من

نشسته بر یال غروب

پیمانه ی خالی شده از صبح را

در خون خورشید می زنم

تا در بامدادی که نمی دانم چه وقت

مستی نور را دوباره تجربه کنم.

           بیست و هفتم مهر نود و چهار