سه پیشنهاد: _ در جستجوی اوزان تازه ، به وزن امروزی زبان فارسی بیشتر توجه کنید. دور زدن در همان وزن های اوراق قدیمی و بی ربط به آهنگ امروز زبان فارسی چه خاصیتی دارد؟! امروز وقتی شاعری شعرش را «عروضی» می خواند (خصوصاً که خیشومی هم باشد) شنونده فکر می کند با موجودی فضایی طرف است که ناغافل به زمین و زمینه ی زبان فارسی سوت شده است! زبان امروز در حوزه ی کمیت واژه ها دیگر هیچ سنخیتی با عروضِ رسمی ندارد و باید دنبال آهنگ های امروزی زبان بود... اما معنی اش هم این نیست که هر وزن نویی حتماً خوب و گوشنواز است! آهنگ آن قطعه ی به وزن فعلت فاعلاتن (که کاملاً به لحاظ عروضی درست و دقیق و بی نقص بود) خوب و گوشنواز بود. روی این قبیل وزن های گوشنواز و نزدیک به گوش امروزیان کار کنید تا ابتدا به نظم و بعدها شاید به شعر نزدیک شوند. ـ دست از این فعن معن ها بردارید لطفاً! بیکاری رفیق که به جای فعَل بگویی فعن؟! هیچ توجیهی (که سعی کرده اید داشته باشد) ندارد و فقط وقت کشی است! کار جدی را از آن بازی ها جدا بفرمایید! این قبیل کارهای بی خودی باعث می شود در اصلِ لزومِ پرداختن به آهنگ های زبان امروز فارسی هم خدشه ی جدی وارد شود. خواننده می گوید اگر نوآوری این است اصلاً می خواهم نباشد صد سال سیاه! دو سه وزن خوب از شما دیده ام که جای تقدیر دارد اما متأسفانه همه را با نوشته جات ضعیف ضعیف ضعیف بر باد داده اید! ـ تا این لحظه هنوز یک قطعه شعر نه یک بیت نه بلکه هنوز یک مصراع که شبیه شعر باشد از شما نخوانده ام! وزن و قافیه به تنهایی کار شاعر را خراب تر می کنند که آبادتر نمی کنند! هیچ کس با صِرف وزن و قافیه به شعر نرسیده و نمی رسد و نخواهد رسید! فکری برای این ضعف جدی بفرمایید: بخش بزرگی از فنون شاعری و حتی بازی با عواطف و ذوقیات آموختنی اند و بخش اندکی هم ذاتی، اگر به راستی علاقمند به شاعری هستید لااقل اول روی این آموختنی ها کار کنید بعداً سراغ فرعیاتی مثل وزن بروید. امیدوارم روزی شما را در کسوت یک شاعر خوب ببینم. با تشکر